Kapag may problema ka, sino ang una mong naiisipang lapitan? Paano kung wala? Paano mo sosolusyunan ang problema mo? Ng mag-isa...
Walang problema si Bernard. Lagi siyang nakangiti at nakatawa. Siya ang binansagang payaso ng mga kaibigan niya. Magaling siyang sumayaw, sumulat ng mga kanta at gumuhit. Matalino ang bida nating si Bernard. Lahat na nasakanya.
Yan ay sa mata ng mga kaibigan niya...
Isang problema si Bernard. Tamad siya at hindi gumagawa ng gawaing bahay. Laging nakasalampak sa malambot na kutson at panunuod ng TV ang trip niya. Laging nakasimangot. Napagtutulungan madalas ng mga kapatid niya lalong lalo na ng kuya niya. Burara siyang bata at hindi nag-iingat kaya wala siyang kilos na walang aksidenteng nangyayari.
Yan ay sa mata ng pamilya niya...
Marami sanang talento si Bernard. Pero hindi niya ito pinagtutuunan ng pansin. Nakukuha nga niya ang suporta ng maraming tao, pero hindi naman iyon ang kailangan niya. Suporta lang ng pamilya niya ang gusto niya. Kahit wag na ng ibang tao, kahit sa pamilya na lang niya. Punong-puno ng pangarap si Bernard. Pangarap niyang mag-architect at igagawa niya ng bahay ang pamilya niya. Nangungupahan lang kasi sila. Gusto niyang magkaroon sila ng sariling bahay eh. Masipag naman siya kung pag-aaral ang pag-uusapan. Hindi niya pinapabayaan ang pag-aaral niya. Yun nalang kasi ang maipagmamalaki niya sa mga magulang niya sa ngayon.
"Kaya ayaw ko dito sa bahay. Walang araw na hindi ako nasesermonan." sabi ni Bernard sa sarili niya. Madalas nalang tuloy siya sa labas ng bahay nila, nakaupo sa mahabang bangko sa tapat ng tindahan kasama ng mga kaibigan niya, at namamakyaw ng maaalat chichirya.
Isang araw...
"Ano ba naman yan Bernard! Nakahiga ka nanaman! Napakatamad mo!" sabi ng kuya niya. Naisumbat nanaman sakanya ang katamaran niya. Di nalang siya sumagot, hahaba lang pagtatalo nilang magkapatid.
Tamad si Bernard. Tamad sa lahat ng bagay. Di kasi siya bilib sa sarili niya pag siya'y nasa loob ng bahay. Naalala niya tuloy nung inutusan siya ng nanay niya na mag-igib ng tubig, kukunin na sana niya yung timba ng biglang agawin sakanya yun ng tatay niya.
"Ako nalang! Mamaya kung ano nanamang aksidente ang abutin ng batang to!"
Sino nga namang magsisipag sa ganyang lagay? Natakot na siguro ang bida nating si Bernard na magkamali kaya mas pinili niyang maging tamad nalang. Kumikilos nalang siya kapag inuutusan siya.
Dahil nga sa pagtatalo nila ng kuya niya, naisipan na lang niyang lumabas ng bahay. Tambay nanaman sa tapat ng bahay, mamamakyaw ng maaalat na chichirya sa pinakamalapit na tindahan kasama ng mga kaibigan niya.
Tinulak ng mga kaibigan niya si Bernard sa tinatawag nilang "hot seat". Kapag naupo ka dun, iinterrogate ka ng nakakapesteng mga tanong na hindi naman kinakailangan ng sagot. Eto ang trip nilang magkakatropa pag wala na silang magawa.
"Bernard, sagutin mo nga ako! Alien ka ba?!" sabi nung isang kaibigan niya.
"G*go talaga kayo! Wala nanaman kayong magawa!" sagot naman ni Bernard.
"Hindi. Seryosong tanong to. Hindi ka kasi nagkakaproblema. Ano ang sikreto mo?" tanong ng isa pa.
"Rejoice ang shampoo ko. Pwede tigilan niyo na ako? Kapag ako napikon magtatransform na ako sa iba ko pang katauhan." inis na sagot ni Bernard.
"Ano ba ang isa mo pang katauhan?" tanong nila.
"Power Rangers. Ako yung pink." sagot naman ni Bernard.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!! G*go pare corny mo!" kantsyaw nilang magkakaibigan kay Bernard.
"BERNARD!!!" sigaw ng nanay niya.
"Sige mga aports, uwi na ako. Nag-eevolve na yung nanay ko! May isang katauhan din siya kung di niyo maitatanong." sabi ni Bernard.
"Ano naman yon?" tanong nilang magkakaibigan.
"Si Tia Pusit. Hahahahahaha!" sagot ni Bernard.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA! O sige. Bumenta sakin kahit papano." tawa nung isa.
Umuwi na nga si Bernard. Kumain na silang magkakapatid ng hapunan.
"Bernard, iabot mo nga yung salamin sa aparador." utos ng nanay niya.
Hindi ito narinig ni Bernard kaya tuloy lang siya sa pagkain.
"Bernard!! Inuutusan kita! Napakatamad mo nanaman!" sigaw ng nanay niya.
"Nay hindi ko lang naman narinig yung utos niyo kanina! Grabe naman ho kayong magsalita." sabi niya sa nanay niya. Hindi na niya tinapos yung pagkain niya at umakyat na lamang sa kwarto niya.
Kinabukasan...
"Pre! Sali ka na sa fraternity namin. Masaya to pramis!" alok ng isang kaibigan niya.
"Ayoko. Wala akong panahon sa ganyan!" sagot naman ni Bernard.
"Sige na pre! Astig ka pag nasali ka dito! Tanggal lahat ng problema mo." pilit ng kaibigan niya.
"Ayoko!" tanggi ni Bernard.
"Kailan ka pa naging KJ?!" asar na tanong ng kaibigan niya.
Nag-isip saglit si Bernard. Pumayag din siya sa huli.
"Sige pre! Sunduin kita mamaya para sa initiation mo!" sabi ng kaibigan niya.
"Sige. Uuwi muna ako." at umalis na nga si Bernard.
Bago umuwi, dumaan muna siya sa tindahan ng kakanin para ibili ng kakanin ang pamilya niya. Paborito kasi yun ng nanay niya. Pumasok na siya sa bahay nila.
"Nay! Tay binilhan ko kayo ng kakanin! Kuya, bunso kain na kayo ng meryenda!" sigaw ni Bernard.
"Aba! Himala yata tong nangyayari!" asar ng Kuya niya.
Nanuod nalang ng TV si Bernard. Nakatulog siya habang nanunuod.
"Bernard, waaag! Waaag!" nakita ni Bernard ang isang lalaki sa panaginip niya.
"AAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH!!!" napasigaw si Bernard.
"Bernard! Nananaginip ka!" ginising siya ng kuya niya.
"Ahh. Sorry." sagot niya.
Ilang sandali lang, sinundo na siya ng kaibigan niya.
"Bernard! Tara na! Hinihintay na tayo don!"
"Sige Nay, alis lang ako." paalam ni Bernard.
At lumabas na nga siya ng bahay niya, naiwan niya ang Nanay, Tatay, Kuya at si Bunso nila sa loob, habang nanunuod ng TV.
"Isang di-umano'y binata ang namatay sa hazing sa isang fraternity sa Tondo, Manila. Punung-puno ng pasa at paso ng sigarilyo ang binti at braso ng nasabing biktima. Hinahanap na ng mga pulis ang suspek. At ito si Anne Torres, nag-uulat." sabi ng TV.
Namatay si Bernard, kasama ng mga pangarap niya.
Wednesday, April 28, 2010
Tuesday, April 27, 2010
Mga simpleng "proud to be" ko sa buhay
Hi! Ako si Alyssa! 15 years old nako at kahapon lang ang birthday ko. Adobo ang ulam namin kanina. Haaaaaayyy... Siguro sa lahat ng kwentong mababasa mo eh ganyan nalang lagi ang makikita mo sa simula. Bukod pa don ang Wansapanataym at Isang araw...
Kung tatanungen mo ang isang bata kung ano ang gusto niyang maging paglaki niya, malamang sasagutin ka non ng di nag-aalinglangan at akala mo eh hindi na magbabago ang isip niya hanggang pagtanda niya. Gusto niyang maging pulis kasi gusto niyang manghuli ng masasama. Gusto niyang maging sundalo kasi trip niya ang baril-barilan. O kaya naman eh doktor kasi gusto niyang makapanggamot ng maysakit. Ngingitian mo lang yung mga sagot nila kasi napaka-isip bata kung papakinggan, pero kung iisipin mo, nandon ang hangarin nilang makatulong sa mga kababayan nila. Makikilala mo ang bawat personalidad ng mga batang ito. Yung iba napaninindigan, yung iba hindi. May iba kasing talentong nakalaan sakanila siguro.
Natanong din ako ng ganyan noon, lahat naman yata tayo. Kailangan kasi yun sa yearbook namin nung prep. Doktor ang sinagot ko. Pero hindi yun ang trip ko. Wala lang, majority kasi ng klase yun ang isinagot. Nakigaya lang ako. Yun ata ang uso eh.
Nung lumaki na ako, yung mejong laki lang, nagsimula akong magturo sa mga batang mas maliliit sakin. Wala lang. Trip ko lang ulit. Tinurunan ko sila ng Spelling, Math, Science, lahat ng subject na itunuturo din sakin sa school. Nagdadasal pa nga kami before and after ng "klase" namin. Nagpapalaro pa ako pagkatapos. May mga prize! Yung mga laruan ko dati na hindi ko na ginagamit minsan ang papremyo ko, minsan kendi o biskwit. Ang sarap palang matawag na "teacher" no? Hindi lang ako naging teacher sakanila, naging ate din ako na nalalapitan nila pag nag-aaway away sila. Madalas pa akong masabihan nun isa kong estudyante na ang ganda ko daw ngayon. Akala niya siguro patok sakin ang favoritism. Pero noon lang yun. Tinigilan niya na yon nung wala siyang napala, siguro natauhan.
Nagsimula sa apat yung mga naging "estudyante" ko. Tapos naging lima.. Naging anim... Tapos pito. Mahilig ako sa bata noon. Ngayon, depende nalang kung cute. Malapit ako sa mga bata noon, natututo kasi ako sakanila. Hanggang ngayon naman. Pero ang pinakamahalagang aral na nakuha ko sakanila ay nadadaan sa paglilibang ang lahat ng problema mo.
Pero nung tumanda na ako, pati na din sila, napag-isip isip ko na hindi na nila ko kailangan. Marunong na silang mag-aral mag-isa at karamihan sakanila ay honor students pa. Hindi na din nila ko kinikilalang teacher ngayon, nakakalungkot isipin.
Pagtungtong ko ng grade 6, nahilig ako sa pagsusulat ng tula. Kahit pangit yung gawa ko natutuwa ako pag NAKAKATAPOS ako ng tula. Hanggang narinig ko yung isang classmate ko nung nagtanong siya sa teacher namin, "Ano po ba yung course sa pagsusulat?" sagot ng teacher namin, "Journalism." JOURNALISM! Yun ang gusto ko.Gusto ko DIN yun.
Dun ko nalaman ang pangarap ko. Hindi pag-dodoktor o pagtuturo ang trip ko. Trip ko magsulat. GUSTO kong magsulat. Pagtungtong ko ng first year, di ko masyadong napagtuunan ng pansin ang pagsusulat. Masyado siguro akong busy kakamemorize ng formulas sa Integrated Science o kakaisip ko paano ko igagapang ang nag-aagaw buhay kong grade sa Elementary Algebra. Pero napupuri naman ang mga Formal Themes ko sa English. Lalo na pag kwentong K.I. (kathang isip.) lang. Di ko makakalimutan yung ataw na pinagbasa nung English teacher ko yung mga naka-perfect sa Formal Theme na pinagawa niya. "Yes! Moment ko na to!" Bulong ko sa sarili ko. Ang tagal kong hinintay ang pangalan kong matawag. Ang tagal, promise. Tinitingnan ko yung papel ko at kung paano ko yun babasahin. "Krriiingggg!", hanggang sa tumunog ang bell. Goodbye sa moment ko.
Nung nag-second year ako, mas lalong hindi ko napagtuunan ng pansin ang pagsusulat. Nabarkada kasi ako. Pero nakakagawa naman ako ng mga simpleng patawang kanta na hango sa ibang kantang pinalitan ko ng lyrics. Tinuturing kong pagsusulat yon, nilagyan lang naman ng tono pero ganon din yon. Napuri padin naman ang mga gawa ko kahit papano. Nanghingi pa nga ng kopya yung teacher ko ng isang kantang gawa ko. Ang sarap pakinggan pag kinakanta yun ng mga kaklase ko. Ang sarap ipagmalaking ako ang gumawa non.
Nung third year ako, mas lalong lalo akong nalihis ng atensyon sa pagsusulat. Hindi na ako nakakapagsulat, hindi dahil tinatamad ako, kungdi dahil wala na akong oras. Aminin man ng lahat, 3rd year ang pinakamahirap at pinakamasayang parte ng hayskul. Nandiyan kasi ang best of friends na sina Geometry, Chemistry at Trigonometry. Iisa pa nga ang motto ng mga yan eh, "Ibagsak lahat ng tamad!". Pero nung pinagawa kami ng teacher namin sa Geometry ng essay tungkol sa siyam na buwan naming pamamalagi sa tiyan ng nanay namin. Oo! Di ka nagkakamali ng basa! GEOMETRY teacher ang nagpagawa niyan. Hindi ko alam kung expired na peanut butter yung naipalaman niya sa tinapay niya. Dahil yun lang ang assignment nung araw na yun, napaghandaan ko ang obra kong iyon. Kinabukasan, binasa niya sa harap yung gawa ko. =)
Simple lang daw magsulat. Kukuha ka ng papel at panulat, at hahayaan ang kamay mong isalin sa papel lahat ng naiisip mo. Para sakanila yon. Pero para sakin, hindi simpleng magsulat. Hindi sapat na hayaan mo nalang lahat ng trabaho sa kamay at isip mo, kailangan mo din isapalagay na kailangan may kabuluhan ang isinusulat mo. Kailangan mong sumulat kasama ang puso mo. Hindi naman lahat ng ideya sa isip lang nanggagaling, yung iba pwede sa puso kunin. Diyan din kasi nanggagaling yung passion mo, na gusto mo yung ginagawa mo. Kung utak lang pinagkukunan mo ng ideya, hindi tao kungdi robot lang ang gumawa non.
Hindi naman ako nagsusulat ng dahil sa makukuhang puri ng iba. Naniniwala kasi ako na hindi tungkol dun ang pagsusulat. Ang mga isinusulat mo ay isang maliit na imahe ng sarili mo. Kaya kung yon ang itatanim ko sa isip ko habang nagsusulat, makikita yon ng mambabasa ko.
Nagsusulat lang din ako pag trip ko lang. Tulad nito. Ayokong nagsusulat nang hindi emotionally ready, dapat lahat ng sama ng loob nasa akin. Tulad ng tropa kong si Bob Ong, mas nakakapagsulat ako pag malungkot ako. Alam siguro naming sa ganong paraan gagaan ang loob namin.
Nakakawala ng kumpiyansa sa sarili ang pagsusulat. Naiisip mo kasi yung mga taong mas magagaling pa sayo, iniisip mo kung may magtyatyaga kahit isa man lang na magbasa ng gawa mo, iniisip mo ang magiging kritiko ng ibang tao sa gawa mo, at ang pinakamasaklap, napakaliit na tao mo kapag manunulat ka LANG. Kailangan gagawa ka muna ng personalidad para kilalanin ka ng tao sa mga sinusulat mo. Kailangan steady ka lang pag naalyiw na ang tao sa mga gawa mo. Kailangan mahuli mo ang panlasa ng maraming tao. Ang daming naiisip, ang daming kailangan. Pero karamihan sa mga pananaw na to ay mali. Hindi naman kumpitesyon ang pagsusulat, isa lang naman itong paraan ng pagpapakilala ng iyong sarili, paghahayag ng nararamdaman mo.
Yun lang naman ang mga simpleng proud to be ko sa buhay. Nakakalungkot isipin na iyan pa lang. Pero hindi ko naman dapat madaliin ang buhay, alam kong madami pa akong masusulat. Madami pa akong magagawa. *end*
Kung tatanungen mo ang isang bata kung ano ang gusto niyang maging paglaki niya, malamang sasagutin ka non ng di nag-aalinglangan at akala mo eh hindi na magbabago ang isip niya hanggang pagtanda niya. Gusto niyang maging pulis kasi gusto niyang manghuli ng masasama. Gusto niyang maging sundalo kasi trip niya ang baril-barilan. O kaya naman eh doktor kasi gusto niyang makapanggamot ng maysakit. Ngingitian mo lang yung mga sagot nila kasi napaka-isip bata kung papakinggan, pero kung iisipin mo, nandon ang hangarin nilang makatulong sa mga kababayan nila. Makikilala mo ang bawat personalidad ng mga batang ito. Yung iba napaninindigan, yung iba hindi. May iba kasing talentong nakalaan sakanila siguro.
Natanong din ako ng ganyan noon, lahat naman yata tayo. Kailangan kasi yun sa yearbook namin nung prep. Doktor ang sinagot ko. Pero hindi yun ang trip ko. Wala lang, majority kasi ng klase yun ang isinagot. Nakigaya lang ako. Yun ata ang uso eh.
Nung lumaki na ako, yung mejong laki lang, nagsimula akong magturo sa mga batang mas maliliit sakin. Wala lang. Trip ko lang ulit. Tinurunan ko sila ng Spelling, Math, Science, lahat ng subject na itunuturo din sakin sa school. Nagdadasal pa nga kami before and after ng "klase" namin. Nagpapalaro pa ako pagkatapos. May mga prize! Yung mga laruan ko dati na hindi ko na ginagamit minsan ang papremyo ko, minsan kendi o biskwit. Ang sarap palang matawag na "teacher" no? Hindi lang ako naging teacher sakanila, naging ate din ako na nalalapitan nila pag nag-aaway away sila. Madalas pa akong masabihan nun isa kong estudyante na ang ganda ko daw ngayon. Akala niya siguro patok sakin ang favoritism. Pero noon lang yun. Tinigilan niya na yon nung wala siyang napala, siguro natauhan.
Nagsimula sa apat yung mga naging "estudyante" ko. Tapos naging lima.. Naging anim... Tapos pito. Mahilig ako sa bata noon. Ngayon, depende nalang kung cute. Malapit ako sa mga bata noon, natututo kasi ako sakanila. Hanggang ngayon naman. Pero ang pinakamahalagang aral na nakuha ko sakanila ay nadadaan sa paglilibang ang lahat ng problema mo.
Pero nung tumanda na ako, pati na din sila, napag-isip isip ko na hindi na nila ko kailangan. Marunong na silang mag-aral mag-isa at karamihan sakanila ay honor students pa. Hindi na din nila ko kinikilalang teacher ngayon, nakakalungkot isipin.
Pagtungtong ko ng grade 6, nahilig ako sa pagsusulat ng tula. Kahit pangit yung gawa ko natutuwa ako pag NAKAKATAPOS ako ng tula. Hanggang narinig ko yung isang classmate ko nung nagtanong siya sa teacher namin, "Ano po ba yung course sa pagsusulat?" sagot ng teacher namin, "Journalism." JOURNALISM! Yun ang gusto ko.Gusto ko DIN yun.
Dun ko nalaman ang pangarap ko. Hindi pag-dodoktor o pagtuturo ang trip ko. Trip ko magsulat. GUSTO kong magsulat. Pagtungtong ko ng first year, di ko masyadong napagtuunan ng pansin ang pagsusulat. Masyado siguro akong busy kakamemorize ng formulas sa Integrated Science o kakaisip ko paano ko igagapang ang nag-aagaw buhay kong grade sa Elementary Algebra. Pero napupuri naman ang mga Formal Themes ko sa English. Lalo na pag kwentong K.I. (kathang isip.) lang. Di ko makakalimutan yung ataw na pinagbasa nung English teacher ko yung mga naka-perfect sa Formal Theme na pinagawa niya. "Yes! Moment ko na to!" Bulong ko sa sarili ko. Ang tagal kong hinintay ang pangalan kong matawag. Ang tagal, promise. Tinitingnan ko yung papel ko at kung paano ko yun babasahin. "Krriiingggg!", hanggang sa tumunog ang bell. Goodbye sa moment ko.
Nung nag-second year ako, mas lalong hindi ko napagtuunan ng pansin ang pagsusulat. Nabarkada kasi ako. Pero nakakagawa naman ako ng mga simpleng patawang kanta na hango sa ibang kantang pinalitan ko ng lyrics. Tinuturing kong pagsusulat yon, nilagyan lang naman ng tono pero ganon din yon. Napuri padin naman ang mga gawa ko kahit papano. Nanghingi pa nga ng kopya yung teacher ko ng isang kantang gawa ko. Ang sarap pakinggan pag kinakanta yun ng mga kaklase ko. Ang sarap ipagmalaking ako ang gumawa non.
Nung third year ako, mas lalong lalo akong nalihis ng atensyon sa pagsusulat. Hindi na ako nakakapagsulat, hindi dahil tinatamad ako, kungdi dahil wala na akong oras. Aminin man ng lahat, 3rd year ang pinakamahirap at pinakamasayang parte ng hayskul. Nandiyan kasi ang best of friends na sina Geometry, Chemistry at Trigonometry. Iisa pa nga ang motto ng mga yan eh, "Ibagsak lahat ng tamad!". Pero nung pinagawa kami ng teacher namin sa Geometry ng essay tungkol sa siyam na buwan naming pamamalagi sa tiyan ng nanay namin. Oo! Di ka nagkakamali ng basa! GEOMETRY teacher ang nagpagawa niyan. Hindi ko alam kung expired na peanut butter yung naipalaman niya sa tinapay niya. Dahil yun lang ang assignment nung araw na yun, napaghandaan ko ang obra kong iyon. Kinabukasan, binasa niya sa harap yung gawa ko. =)
Simple lang daw magsulat. Kukuha ka ng papel at panulat, at hahayaan ang kamay mong isalin sa papel lahat ng naiisip mo. Para sakanila yon. Pero para sakin, hindi simpleng magsulat. Hindi sapat na hayaan mo nalang lahat ng trabaho sa kamay at isip mo, kailangan mo din isapalagay na kailangan may kabuluhan ang isinusulat mo. Kailangan mong sumulat kasama ang puso mo. Hindi naman lahat ng ideya sa isip lang nanggagaling, yung iba pwede sa puso kunin. Diyan din kasi nanggagaling yung passion mo, na gusto mo yung ginagawa mo. Kung utak lang pinagkukunan mo ng ideya, hindi tao kungdi robot lang ang gumawa non.
Hindi naman ako nagsusulat ng dahil sa makukuhang puri ng iba. Naniniwala kasi ako na hindi tungkol dun ang pagsusulat. Ang mga isinusulat mo ay isang maliit na imahe ng sarili mo. Kaya kung yon ang itatanim ko sa isip ko habang nagsusulat, makikita yon ng mambabasa ko.
Nagsusulat lang din ako pag trip ko lang. Tulad nito. Ayokong nagsusulat nang hindi emotionally ready, dapat lahat ng sama ng loob nasa akin. Tulad ng tropa kong si Bob Ong, mas nakakapagsulat ako pag malungkot ako. Alam siguro naming sa ganong paraan gagaan ang loob namin.
Nakakawala ng kumpiyansa sa sarili ang pagsusulat. Naiisip mo kasi yung mga taong mas magagaling pa sayo, iniisip mo kung may magtyatyaga kahit isa man lang na magbasa ng gawa mo, iniisip mo ang magiging kritiko ng ibang tao sa gawa mo, at ang pinakamasaklap, napakaliit na tao mo kapag manunulat ka LANG. Kailangan gagawa ka muna ng personalidad para kilalanin ka ng tao sa mga sinusulat mo. Kailangan steady ka lang pag naalyiw na ang tao sa mga gawa mo. Kailangan mahuli mo ang panlasa ng maraming tao. Ang daming naiisip, ang daming kailangan. Pero karamihan sa mga pananaw na to ay mali. Hindi naman kumpitesyon ang pagsusulat, isa lang naman itong paraan ng pagpapakilala ng iyong sarili, paghahayag ng nararamdaman mo.
Yun lang naman ang mga simpleng proud to be ko sa buhay. Nakakalungkot isipin na iyan pa lang. Pero hindi ko naman dapat madaliin ang buhay, alam kong madami pa akong masusulat. Madami pa akong magagawa. *end*
Saturday, April 10, 2010
ANOTHER SET OF PAULO COELHO QUOTES
NAKO, IT'S YOUR LOST IF YOU'LL NOT READ THIS. I'm smiling while browsing some of his quotes in his fan page. He's very inspiring. I think Morrie Schwartz and Paulo Coelho are relatives.
No one can lose anyone, because no one owns anyone.
In true love you want your partner to be happy. In false love you want your partner.
You can become blind by seeing each day as a similar one. Each day is different, each day brings a miracle of its own. It's just a matter of paying attention to this miracle. Follow the signs your heart is giving you right now.
Don’t allow your wounds to turn you into a person you are not.
If you live to please other people, everybody may like you, but your are going to hate yourself.
I’m not a body with a soul, I’m a soul that has a visible part called body.
Accept joy even if you're afraid it might end one day.
You need to wake up if you want to dream.
To enjoy the rainbow, first enjoy the rain.
The wise are wise because they love. Fools are fools because they are convinced they can understand love.
Love your enemy. But don’t forget he is not your friend.
Man only learnt how to fly when he stopped imitating the birds.
In love you always win, even if you lose.
JOY goes against the foundations of mathematics: it multiplies when we divide.
To live is to love. Everything else is just details.
Disobedience can be a virtue, when you know how to use it.
Cloning Confucius: The funniest people are the saddest ones.
When your legs are tired, walk with your heart.
No one can lose anyone, because no one owns anyone.
In true love you want your partner to be happy. In false love you want your partner.
You can become blind by seeing each day as a similar one. Each day is different, each day brings a miracle of its own. It's just a matter of paying attention to this miracle. Follow the signs your heart is giving you right now.
Don’t allow your wounds to turn you into a person you are not.
If you live to please other people, everybody may like you, but your are going to hate yourself.
I’m not a body with a soul, I’m a soul that has a visible part called body.
Accept joy even if you're afraid it might end one day.
You need to wake up if you want to dream.
To enjoy the rainbow, first enjoy the rain.
The wise are wise because they love. Fools are fools because they are convinced they can understand love.
Love your enemy. But don’t forget he is not your friend.
Man only learnt how to fly when he stopped imitating the birds.
In love you always win, even if you lose.
JOY goes against the foundations of mathematics: it multiplies when we divide.
To live is to love. Everything else is just details.
Disobedience can be a virtue, when you know how to use it.
Cloning Confucius: The funniest people are the saddest ones.
When your legs are tired, walk with your heart.
Friday, April 9, 2010
Paulo Coelho
I've came across his fan page. I've gathered some of his sayings. Damn, he's one of Bob Ong's variety. I'll share some:
Sometimes, the "wrong" train take us to the right place.
Only a fool makes threats. Only another fool feels threatened.
When love rules, power disappears. When power rules, love disappears.
If you have a dream, don't waste a lot of energy explaining why.
Nobody can cause you any harm without your permission.
The universe only makes sense if you can share it with someone.
It is the possibility of having a dream come true that makes life interesting.
I've learned more by not following bad examples than by following good examples.
Don't be easily intimidated. Behind a cold face there is always an insecure heart.
None of us can be in the present and the past at the same time, not even when we try to understand the things that happen to us. Close the door,change the record, clean the house. Stop being who you were, become who you are now.
Don't allow your mind tell your heart what to do. The mind gives up easily.
You may only live once, but if you do it right, once is enough.
And the best one in the bunch:
You can hurt with your words, but you can also hurt with your silence.
I've only read one of his books, and upon reading his sayings, I am encouraged to read more of it. The library have them. =)
Sometimes, the "wrong" train take us to the right place.
Only a fool makes threats. Only another fool feels threatened.
When love rules, power disappears. When power rules, love disappears.
If you have a dream, don't waste a lot of energy explaining why.
Nobody can cause you any harm without your permission.
The universe only makes sense if you can share it with someone.
It is the possibility of having a dream come true that makes life interesting.
I've learned more by not following bad examples than by following good examples.
Don't be easily intimidated. Behind a cold face there is always an insecure heart.
None of us can be in the present and the past at the same time, not even when we try to understand the things that happen to us. Close the door,change the record, clean the house. Stop being who you were, become who you are now.
Don't allow your mind tell your heart what to do. The mind gives up easily.
You may only live once, but if you do it right, once is enough.
And the best one in the bunch:
You can hurt with your words, but you can also hurt with your silence.
I've only read one of his books, and upon reading his sayings, I am encouraged to read more of it. The library have them. =)
I love my Mom :)
I love my mom. Well who wouldn't right?
Well, to all those fellas whom their mothers are still young, you're lucky. To others whom their mothers are experiencing rheumatism, let us share our similar insights here. It is really tough to deal with aged parents. I mean, they're KSP, they're nearly deaf, and they lose temper easily. They got too emotional too. And those things really pisses most of us right? But come to think of it, for all these years, our parents, especially our mothers never gets tired of telling us that it is wrong to bite our nails, to stop this and that, to unintentionally scold us because we played so much water inside the bathroom, and some other random totty stuffs. And as we grow older, she never get whacked telling us to go home early because she'll prepare a sumptuous dinner, advising us not to fall in love recklessly, shout at us and tell us how much we meant to her, and some other random teenage stuffs again. Mothers are never tired. We thought. I thought too.
There's one scenario wherein I'll never forget about my mother. She came home from work, exhausted and feeling dizzy. Dala na rin ng stress, she got mad at us. She yelled so much and told us that she is really tired of her life. That was the first time I saw my mother complained that hard. And I really felt bad about her. I considered myself "a burden" for her. She cried hard that day and we were all speechless.
That seemed to be too much right? Housewives or working moms, they all get tired. Working moms? Does that sound redundant? I do believe that the word mother alone shows that she's working.
Mom, I loved you yesterday, I love you tomorrow and everyday. You were there for me my first day of school, to hold my hand and give me courage to go. You listened to me when I needed to talk, you talked to me when I needed to listen. You let me grow and learn from my own mistakes.You never left my side when I was feeling down, I knew you would be there to pick me up. I wish there was a way I could repay all the things you have done for me. :)
Love your mom. Okay? You never know when God will take her away from you.
Well, to all those fellas whom their mothers are still young, you're lucky. To others whom their mothers are experiencing rheumatism, let us share our similar insights here. It is really tough to deal with aged parents. I mean, they're KSP, they're nearly deaf, and they lose temper easily. They got too emotional too. And those things really pisses most of us right? But come to think of it, for all these years, our parents, especially our mothers never gets tired of telling us that it is wrong to bite our nails, to stop this and that, to unintentionally scold us because we played so much water inside the bathroom, and some other random totty stuffs. And as we grow older, she never get whacked telling us to go home early because she'll prepare a sumptuous dinner, advising us not to fall in love recklessly, shout at us and tell us how much we meant to her, and some other random teenage stuffs again. Mothers are never tired. We thought. I thought too.
There's one scenario wherein I'll never forget about my mother. She came home from work, exhausted and feeling dizzy. Dala na rin ng stress, she got mad at us. She yelled so much and told us that she is really tired of her life. That was the first time I saw my mother complained that hard. And I really felt bad about her. I considered myself "a burden" for her. She cried hard that day and we were all speechless.
That seemed to be too much right? Housewives or working moms, they all get tired. Working moms? Does that sound redundant? I do believe that the word mother alone shows that she's working.
Mom, I loved you yesterday, I love you tomorrow and everyday. You were there for me my first day of school, to hold my hand and give me courage to go. You listened to me when I needed to talk, you talked to me when I needed to listen. You let me grow and learn from my own mistakes.You never left my side when I was feeling down, I knew you would be there to pick me up. I wish there was a way I could repay all the things you have done for me. :)
Love your mom. Okay? You never know when God will take her away from you.
Subscribe to:
Posts (Atom)
