MAS ASTIG TO KESA KAY DUBHE =)))
1. What’s that? Do you hear that? Oh, it’s the sound of me not caring.
2. You think you’re good enough? Think again.
3. Ipinanganak ako para guluhin ang buhay mo!
4. What a coincidence. UGLY starts with U.
5. Ang ganda naman pala ng babaeng ipinalit mo sa akin. Mula ulo, mukhang paa!
6. Mabilis bang mabuntis ang mga bobo? Bakit ang dami niyo?
7. Malakas ka pala kumain. Halatang galing ka sa hirap.
8. When you see an ugly baby: ‘Magtanim na tayo ng maraming damo, dumadami na kasi ang mga mukhang kabayo.’
9. When an officemate called me fat: ‘Kaming matataba pwedeng pumayat. Eh kayong mga pangit?’
10. Siguro taga-Marikina ka. Mukha ka kasing takong!
11. From a former teacher: ‘I won’t pass you. I want to see you suffer.’
12. Karma’s a bitch, and so are you.
13. From Iisa Pa Lamang. Claudine to Angelica: ‘Gusto mo maglaro tayo? Agawan ng mana.’
14. Are you having a freak show that I’m not aware of?
15. One friend hardly drinks but eats tons of pulutan. She’s fat and not very pretty. During one inuman, we saw the plate of chicharon empty after just a few minutes. Another friend addressed her: ‘Huy! Bawal ‘yan, cannibalism!’
16.Overheard, a girl talking to another girl: ‘Shucks! It’s so hard to be pretty noh? Ay sorry, you wouldn’t know nga pala.’
17.‘Pag tinititigan kita, naniniwala na ako na ang tao ay galing sa unggoy.
18. ‘Wag kang mag-alala. Malapit ng mawala sa uso ang skinny jeans.
19.Everyone’s entitled to be stupid, but you’re abusing the privilege!
20. Mabuti ka pa, mayaman ako. Samantalang ako, mahirap ka. Anong palagay mo sa akin, tanga ka?
21. From Iisa Pa Lamang. Claudine: ‘Gusto ko pagpasok ko, ipagtitimpla mo ako kagad ng kape. Yung dark, very dark. Kasing pait ng buhay na ipatitikim ko sa’yo!’
22. Whatever look you were aiming for, you missed.
23. Kailangan na natin ng bagong biktima. Hindi na humihingi ng awa ang isang tao.
24. From Iisa Pa Lamang. Cherry Pie Picache after she lost her fortune: ‘Ganito pala ang feeling ng hampaslupa! Kaloka!’
25. Giniginaw ako! Magsunog ng alipin!
Friday, July 2, 2010
Sunday, June 6, 2010
Getaway :)
There's a guy I really like now. I find him interesting talaga eh. Looking forward to know him more and see him AGAIN after years na talaga. =)
"I'll be your midnight escape, when it's too much I'll be your geta, geta, getaway."
When I see him, I'll be singing this song to him:)
PERO HINDI AKO INLOVE!
Gusto ko lang naman kung paano ngumiti yung mata niya, kasabay ng bibig niya.
& kung paano niya ako burautin sa araw-araw na ginawa ng Diyos.
Pero di pa ako sure dito kaya wag niyo muna akong intrigahin! =))

cheap edit. veryyy cheap!
"I'll be your midnight escape, when it's too much I'll be your geta, geta, getaway."
When I see him, I'll be singing this song to him:)
PERO HINDI AKO INLOVE!
Gusto ko lang naman kung paano ngumiti yung mata niya, kasabay ng bibig niya.
& kung paano niya ako burautin sa araw-araw na ginawa ng Diyos.
Pero di pa ako sure dito kaya wag niyo muna akong intrigahin! =))

cheap edit. veryyy cheap!
Saturday, May 29, 2010
Busy week. I mean, busiest!
I guess, I'll make this blog short. Because they got lazy reading it long. Sluggish friends! Uhh. :-&
MONDAY
Destinations: Mcdo Pamplona, SM Center, Edzen's crib, Digo's crib.
Well, may nag-walk out lang naman this day. Not realizing how badly it affected the people he was with that day. Kalalaking tao pikon. I'm not mad anymore, but this really got into my nerves ALREADY. Meaning to say, I'm keeping so much bad thoughts about him, and I've already lose my temper from that moment. But I stayed calm pa naman that day. Until...
TUESDAY
Destinations: Migs' crib, Mcdo Casimiro, My crib, Mary ann's crib. Crib hopping!
I'm really pissed off about what happened this day. But I won't mention it AGAIN here. The weather's hot, and he didn't even had the urge to offer us a glass of water. He left us waiting outside, and complaining about how hot it is inside his house. KINGINA! Kung mainit sa loob ano pang init meron sa labas? But, I really had fun this day inspite of what happened, we solved brain twisters at Mcdo Casimiro, limang set na yata ng pamilya yung nakaupo don sa katabi naming table sa sobrang tagal namin don.
WEDNESDAY
Destination: None. It's my rest day. =)
THURSDAY/
Destination: Marianne's crib
It's a really fun day because ngayon nalang ulit kami nagkabonding ulit. Although haggard na kami kakalakad sa residencia, di pa rin kami natinag kakapicture. caputre all the moments. =) We talked for hours and laughed for hours, and I can't help laughing whenever I remember our funny banats and "for adults only" talks. Super saya talaga this day.
Click here for the pictures dude!
FRIDAY
Destination: MOA trip with Sharm and Digo
Digo treated us this day, and I'm so thankful to her for keeping my stomach full all the hours were walking and laughing. Ang daming gwapo sa MOA. Babalik tayo don ha. Sana naman makatyempo tayo ng hindi na naninigarilyo. MAJOR turn off. Naadik na kami sa Dilly Sandwich ng Dairy Queen. =)
Busy week right? I'm so tired the next day and got sick for hours lang naman. Nag-inarte lang pala yung body organs ko. I love my friends. Hihihi. =)
MONDAY
Destinations: Mcdo Pamplona, SM Center, Edzen's crib, Digo's crib.
Well, may nag-walk out lang naman this day. Not realizing how badly it affected the people he was with that day. Kalalaking tao pikon. I'm not mad anymore, but this really got into my nerves ALREADY. Meaning to say, I'm keeping so much bad thoughts about him, and I've already lose my temper from that moment. But I stayed calm pa naman that day. Until...
TUESDAY
Destinations: Migs' crib, Mcdo Casimiro, My crib, Mary ann's crib. Crib hopping!
I'm really pissed off about what happened this day. But I won't mention it AGAIN here. The weather's hot, and he didn't even had the urge to offer us a glass of water. He left us waiting outside, and complaining about how hot it is inside his house. KINGINA! Kung mainit sa loob ano pang init meron sa labas? But, I really had fun this day inspite of what happened, we solved brain twisters at Mcdo Casimiro, limang set na yata ng pamilya yung nakaupo don sa katabi naming table sa sobrang tagal namin don.
WEDNESDAY
Destination: None. It's my rest day. =)
THURSDAY/
Destination: Marianne's crib
It's a really fun day because ngayon nalang ulit kami nagkabonding ulit. Although haggard na kami kakalakad sa residencia, di pa rin kami natinag kakapicture. caputre all the moments. =) We talked for hours and laughed for hours, and I can't help laughing whenever I remember our funny banats and "for adults only" talks. Super saya talaga this day.
Click here for the pictures dude!
FRIDAY
Destination: MOA trip with Sharm and Digo
Digo treated us this day, and I'm so thankful to her for keeping my stomach full all the hours were walking and laughing. Ang daming gwapo sa MOA. Babalik tayo don ha. Sana naman makatyempo tayo ng hindi na naninigarilyo. MAJOR turn off. Naadik na kami sa Dilly Sandwich ng Dairy Queen. =)
Busy week right? I'm so tired the next day and got sick for hours lang naman. Nag-inarte lang pala yung body organs ko. I love my friends. Hihihi. =)
Tuesday, May 25, 2010
PBB is DESTRUCTIVE already
The PBB fever is into my system, and it's destroying my whole self.
Another shit happened yesterday, May 25, 2010 inside the PBB house. I'm just so carried away from this reality show and I can't stop myself from telling my OWN opinion about what's occurring there. UTAK GULAMAN TALAGA SI KUYA. Yun lang ang masasabi ko.
So what happened nga ba talaga? Here it is. It all rooted up from a stupid weekly task they had last week. There are five categories ata with corresponding points to earn, and the group who earned more points will be awarded with two slots for the big night. The final standing before that task was that both of them had a slot for the big night, meaning to say, one slot for teenternational housemates, and one slot for the pinoy. The pinoy housemates excelled more on physical categories and the teenternational ones excelled more of those who needed NATURAL talents. They won the bunong braso, the basketball game and I forgot kung meron pang isa. While on the other hand, the teenternational batch won the last two challenges, the runway and the singing contest.
Kuya gave the pinoy housemates the chance to convince their opponents to accept their challenge and let them know it in a creative way. So, they've decided to say it in a form of rap, they don't even planned the lyrics because they wanted to say what's really inside them, which is really admirable of them. But it seems like all of them kicked the teenternational housemates below the belt, one of them said that he felt like he had been cheated. At the very beginning Bret told them to stop because they are willing to give the slots and the pinoy housemates don't have to put much effort into it. But still they continued, and even asked for rematch. It sounded really bad because they stated that it seemed unfair, they stayed longer inside the house so they deserve atleast two slots for the big night.
In my own opinion, the pinoys were really admirable because of the effort they put on it, but still they looked at the situation the wrong way. I mean, Ivan said that he felt cheated. Hello?! Both teams exerted all their time and energy for that task and he'll say he's cheated upon? I view it as a stupid way of thinking, a selfish one also. To take it literally, they can't cheat because the house is surrounded with cameras, once they try to cheat, it will be seen on cameras. Secondly, it's shows that he can't accept the fact that they, pinoy housemates, TALK more and WORK less most of the time. I mean, they have plenty of plans, creative plans, and they can't seem to put it into action. Why am I mentioning it? Because it is the MAIN reason why they're not winning. They talk behind each other's back. They take task way too personally. I understand that the competition is getting tougher this time, but it seems like they take it really seriously and forgot the real essence why all of them were there. To learn something, and to gain something. It's seems like the pinoy housemates are really after the prize and being one of the big four. While, to look upon the hearts of the teenternational housemates, they're not really after the prize, they're after the friendship, and if ever one of them won one slot, bonus na lang yun para sakanila.
One more thing! Here comes Tricia again. She acted stupid upon facing the teenternational housemates all alone and told them to wait for the other housemates. I don't get her point from doing that! And like what the teenternational housemates said, she cried on cue. I mean, she's trying to sound right and get the sympathy of his co-housemates, and the viewers.
I just pity Bret so much. He's right for saying that if you'll read between the lines, they're the ones suffering more even though they haven't stayed for too long inside the house. They also auditioned for it, which what the pinoy housemates is complaining about. Pumila daw sila. Well, to tell them upright, the teenternational housemates also did. And they should also deal with their culture shocks, they also miss their families like what the pinoys experiencing now, they need to deal with people that they don't even know what's going on inside their minds. But still, he's after the friendship, and he's true about it.
Just try to think about it.
Another shit happened yesterday, May 25, 2010 inside the PBB house. I'm just so carried away from this reality show and I can't stop myself from telling my OWN opinion about what's occurring there. UTAK GULAMAN TALAGA SI KUYA. Yun lang ang masasabi ko.
So what happened nga ba talaga? Here it is. It all rooted up from a stupid weekly task they had last week. There are five categories ata with corresponding points to earn, and the group who earned more points will be awarded with two slots for the big night. The final standing before that task was that both of them had a slot for the big night, meaning to say, one slot for teenternational housemates, and one slot for the pinoy. The pinoy housemates excelled more on physical categories and the teenternational ones excelled more of those who needed NATURAL talents. They won the bunong braso, the basketball game and I forgot kung meron pang isa. While on the other hand, the teenternational batch won the last two challenges, the runway and the singing contest.
Kuya gave the pinoy housemates the chance to convince their opponents to accept their challenge and let them know it in a creative way. So, they've decided to say it in a form of rap, they don't even planned the lyrics because they wanted to say what's really inside them, which is really admirable of them. But it seems like all of them kicked the teenternational housemates below the belt, one of them said that he felt like he had been cheated. At the very beginning Bret told them to stop because they are willing to give the slots and the pinoy housemates don't have to put much effort into it. But still they continued, and even asked for rematch. It sounded really bad because they stated that it seemed unfair, they stayed longer inside the house so they deserve atleast two slots for the big night.
In my own opinion, the pinoys were really admirable because of the effort they put on it, but still they looked at the situation the wrong way. I mean, Ivan said that he felt cheated. Hello?! Both teams exerted all their time and energy for that task and he'll say he's cheated upon? I view it as a stupid way of thinking, a selfish one also. To take it literally, they can't cheat because the house is surrounded with cameras, once they try to cheat, it will be seen on cameras. Secondly, it's shows that he can't accept the fact that they, pinoy housemates, TALK more and WORK less most of the time. I mean, they have plenty of plans, creative plans, and they can't seem to put it into action. Why am I mentioning it? Because it is the MAIN reason why they're not winning. They talk behind each other's back. They take task way too personally. I understand that the competition is getting tougher this time, but it seems like they take it really seriously and forgot the real essence why all of them were there. To learn something, and to gain something. It's seems like the pinoy housemates are really after the prize and being one of the big four. While, to look upon the hearts of the teenternational housemates, they're not really after the prize, they're after the friendship, and if ever one of them won one slot, bonus na lang yun para sakanila.
One more thing! Here comes Tricia again. She acted stupid upon facing the teenternational housemates all alone and told them to wait for the other housemates. I don't get her point from doing that! And like what the teenternational housemates said, she cried on cue. I mean, she's trying to sound right and get the sympathy of his co-housemates, and the viewers.
I just pity Bret so much. He's right for saying that if you'll read between the lines, they're the ones suffering more even though they haven't stayed for too long inside the house. They also auditioned for it, which what the pinoy housemates is complaining about. Pumila daw sila. Well, to tell them upright, the teenternational housemates also did. And they should also deal with their culture shocks, they also miss their families like what the pinoys experiencing now, they need to deal with people that they don't even know what's going on inside their minds. But still, he's after the friendship, and he's true about it.
Just try to think about it.
Saturday, May 22, 2010
Opinyon ni Ysa
Nai-blog na to ni Dubhe, naisip ko na magbanggit din ng opinyon ko tungkol sa isang episode ng PBB.
Kung avid fan ka ng PBB, malamang eh napanuod mo yung birthday celebration ni Tricia pati Devon. Masquerades ang theme ng kay Tricia, at Anime theme naman ang kay Devon. Binigyan ng pagkakataon yung dalawa na mag-imbita ng guest nila sa parties, at pinagdecide nila yung housemates kung saang party nila gustong pumunta, at hindi nila pwedeng pagusapan paglabas na paglabas ng confession room. At party na nga. I was so angry nung lahat ng Pinoy housemates eh dun pumunta sa party ni Devon, and ineexpect ko talaga na maaawa yung mga teenternational housemates at dun sila pupunta sa party ni Tricia, pero mali ako. Sina Bret, Ryan, Sophia pati Richard ata eh pumunta pa rin sa party ni Devon. I was so freaking mad at Kuya talaga. Gusto ko siyang liyaban! I wanna set him on fire.
Inis ako kay Tricia. Hindi naman up to the point na galit ako sakanya kasi wala naman siyang ginagawang masama sa akin. She act so much of her age na kasi, I mean, masyado ng umaarte na parang conscious na conscious sa camera. And totoo yung sabi ni Yen, sinungaling siya. Storyteller. Gaah. She annoys me so much. Pero NOON yun. Since the day na nagtapatan sila ni Shey, I'm starting to get her point. Mas nainis ako kay Shey, naturingang ate ng lahat! Tsk, tsk. She describes herself as a frank person, matapang daw siya ganon. Pero nung time ng aminan nila ni Tricia ay nako! Umurong yung dila niya. Sobrang naaasara ako sakanya. Masyado na siyang mapuna, lahat nalang ng maliliit na bagay na ginagawa ni Tricia ginagawa niyang big deal. Parang lumilitaw yung insecurity niya. Although, maganda din naman siya. Tapos parang gaga yung dalawa niyang kawatang si Devon pati Kyra. Parang tanga kasi! Walang mga sariling opinyon! Ayan tuloy ang nangyari, kakaplastik niya natanggal siya. She doesn't even gave Tricia the chance to change for the better. She's close-minded and follows her opinion ONLY. Masyadong malaki ang naging impluwensya niya sa mga housemates. Lalo na kina Devon.
So that's it. Kuya was so wrong from that idea talaga. I mean, alam naman niya siguro na ayaw ng lahat kay Tricia, ewan! Di ko talaga magets yung point niya bat kailangan niyang pagsabayin. I mean, it's really harsh. Birthday yun eh. It's the only date in the calendar na ang tagal-tagal mong hinihintay, the day that you should feel like someone special. KUYA RUINED IT! I really don't get his motive from that thing. Pero okay na rin, atleast Tricia knows whose really the true ones.
The more na inuunder dog nila si Tricia, the more na mamahalin siya ng tao. Yun lang masasabi ko. Pero nandidiri din ako kasi nga nabanggit na may body odor siya. Wala lang, ang yaman naman kasi niya, ang dami niyang pambili ng kung ano2 wag lang mamaho. Saka di ko magets pano pa siya nagkakaamoy kung gayon FULLY AIRCONDITIONED naman ang bahay ni Kuya.
Opinyon lang naman.
Kung avid fan ka ng PBB, malamang eh napanuod mo yung birthday celebration ni Tricia pati Devon. Masquerades ang theme ng kay Tricia, at Anime theme naman ang kay Devon. Binigyan ng pagkakataon yung dalawa na mag-imbita ng guest nila sa parties, at pinagdecide nila yung housemates kung saang party nila gustong pumunta, at hindi nila pwedeng pagusapan paglabas na paglabas ng confession room. At party na nga. I was so angry nung lahat ng Pinoy housemates eh dun pumunta sa party ni Devon, and ineexpect ko talaga na maaawa yung mga teenternational housemates at dun sila pupunta sa party ni Tricia, pero mali ako. Sina Bret, Ryan, Sophia pati Richard ata eh pumunta pa rin sa party ni Devon. I was so freaking mad at Kuya talaga. Gusto ko siyang liyaban! I wanna set him on fire.
Inis ako kay Tricia. Hindi naman up to the point na galit ako sakanya kasi wala naman siyang ginagawang masama sa akin. She act so much of her age na kasi, I mean, masyado ng umaarte na parang conscious na conscious sa camera. And totoo yung sabi ni Yen, sinungaling siya. Storyteller. Gaah. She annoys me so much. Pero NOON yun. Since the day na nagtapatan sila ni Shey, I'm starting to get her point. Mas nainis ako kay Shey, naturingang ate ng lahat! Tsk, tsk. She describes herself as a frank person, matapang daw siya ganon. Pero nung time ng aminan nila ni Tricia ay nako! Umurong yung dila niya. Sobrang naaasara ako sakanya. Masyado na siyang mapuna, lahat nalang ng maliliit na bagay na ginagawa ni Tricia ginagawa niyang big deal. Parang lumilitaw yung insecurity niya. Although, maganda din naman siya. Tapos parang gaga yung dalawa niyang kawatang si Devon pati Kyra. Parang tanga kasi! Walang mga sariling opinyon! Ayan tuloy ang nangyari, kakaplastik niya natanggal siya. She doesn't even gave Tricia the chance to change for the better. She's close-minded and follows her opinion ONLY. Masyadong malaki ang naging impluwensya niya sa mga housemates. Lalo na kina Devon.
So that's it. Kuya was so wrong from that idea talaga. I mean, alam naman niya siguro na ayaw ng lahat kay Tricia, ewan! Di ko talaga magets yung point niya bat kailangan niyang pagsabayin. I mean, it's really harsh. Birthday yun eh. It's the only date in the calendar na ang tagal-tagal mong hinihintay, the day that you should feel like someone special. KUYA RUINED IT! I really don't get his motive from that thing. Pero okay na rin, atleast Tricia knows whose really the true ones.
The more na inuunder dog nila si Tricia, the more na mamahalin siya ng tao. Yun lang masasabi ko. Pero nandidiri din ako kasi nga nabanggit na may body odor siya. Wala lang, ang yaman naman kasi niya, ang dami niyang pambili ng kung ano2 wag lang mamaho. Saka di ko magets pano pa siya nagkakaamoy kung gayon FULLY AIRCONDITIONED naman ang bahay ni Kuya.
Opinyon lang naman.
Thursday, May 20, 2010
Ako ay isang Jejemon
e0w pFoUwzXs.., mUstAh poWs?
Nairita ka? Eh kung isa pa?
kUm41n k4 nu4 pf0uwZ?
Oh galit ka na niyan?
Ano nga ba ang Jejemon? Sino bang hindi makakakilala sa mga to? Eh sila nga ang hottest topic ngayon sa internet. Hate page dito, hate page don. Pero sige, ipapaliwanag ko nalang din kung sino nga ba sila. Ang mga Jejemons ay mga taong ginagawang kumplikado ang pamamaraan nila ng pagtatype o pagtetext ng mga salita. Hango ito sa salitang "jeje" na tawa ng mga taong nabanggit. Jejeje.
Jejemon ako dati, inaamin ko yan ngayon. At nahihiya akong sabihin na ang lakas-lakas ng loob kong sumali sa mga hate page nila na kung tutuusin eh dumaan din naman pala ako sa ganoong pamamaraan ng "pagsulat". Nahihiya ako para sa sarili ko, kasi kung iisipin wala akong karapatang kainisan sila kasi isa ako sakanila. Ang kaibahan, nauna lang akong maging ganoon kaysa sakanila. Hindi ako nahihiyang sabihin na Jejemon ako noon, nahihiya akong sabihin na naiinis ako sakanila ngayong wala naman pala akong karapatan.
Tuwing nagbubukas ako ng Facebook, sasambulat sa akin ang lahat ng hate page ng mga Jejemons. "Gotta kill 'em all, Jejemon!", "I am a Jejebuster", yan ang ilan sa mga halimbawa nila. Panay ang post nila ng mga panlalait sa mga binansagan nilang Jejemon. Lumabas pa nga sila sa mga balita eh, may mga Jejemon na ininterview, at proud na proud silang sabihing ganon ang sense of style nila. Nung una, natatawa pa ako. Napag-uusapan namin ng mga kaibigan namin yon, tapos nilalait namin. Pero nung tumagal napagtanto ko na parang may mali, I mean, may mali na talaga.
Just try to get a "bigger picture" of it. Oo nga. Napakasakit sa mata magbasa ng ganong bagay. Tipong pag may nag-add satin na kabilang sa nabanggit na "specie" eh iniignore natin o worse, binoblock pa natin. Pag may nag-e0w pfOuwzXs sa atin, dinedelete agad natin, treating it as a shame pag nakita yon ng mga kaibigan natin. Siguro nga ganon talaga, kahit nga wala silang ginagawa satin, we treat them lepers of the society. Para bang mahahawa tayo pag kinausap natin sila, o inaad natin sila as a friend. Paano pala kung naiinis din pala sila sa ating ganito mag-type? Wala lang, yun lang naman ang tingin ko sa ating mga Pilipino, kapwa na nga lang natin, tayo pa mismo ang mandidiscriminate. Napakalaking mundo ng internet, I mean, hindi lang naman mga Pinoy ang nag-oocuppy nito. May mga Amerikano, Aprikano, at lahat na ng lahing pwedeng lagyan ng -kano sa dulo, mga Hapon, Koreano, name it all! Siguro nababalitaan na lang din nila tong ginagawa natin sa mga Jejemons na to no? And maybe they're all thinking this way:
"Siguro, kaya hindi umuunlad ang bansang ito kasi sila mismo ang humahatak sa mga kalahi nila pababa."
Isa lang ang hinahangaan ko sa mga binabansagan Jejemon, kahit pa minamata na sila ng lahat ng tao, nagkakaroon pa rin sila ng lakas ng loob na humarap sa lahat ng tao, kaakibat ang mga bagay na kinaiinisan ng lahat. Pinaninindigan nila yung sa tingin nila eh "maganda" at "tama" nang walang natatapakang tao.
At isa lang naman din ang masasabi ko sa mga tumutuligsa sa AMIN, sana alam niyo ang hangganan niyo.
"e0owxZs pFouHsX, mUstAh pFouwZxH?"
Naisip ko, ano nga ba ang mali sa pangangamusta?
Nairita ka? Eh kung isa pa?
kUm41n k4 nu4 pf0uwZ?
Oh galit ka na niyan?
Ano nga ba ang Jejemon? Sino bang hindi makakakilala sa mga to? Eh sila nga ang hottest topic ngayon sa internet. Hate page dito, hate page don. Pero sige, ipapaliwanag ko nalang din kung sino nga ba sila. Ang mga Jejemons ay mga taong ginagawang kumplikado ang pamamaraan nila ng pagtatype o pagtetext ng mga salita. Hango ito sa salitang "jeje" na tawa ng mga taong nabanggit. Jejeje.
Jejemon ako dati, inaamin ko yan ngayon. At nahihiya akong sabihin na ang lakas-lakas ng loob kong sumali sa mga hate page nila na kung tutuusin eh dumaan din naman pala ako sa ganoong pamamaraan ng "pagsulat". Nahihiya ako para sa sarili ko, kasi kung iisipin wala akong karapatang kainisan sila kasi isa ako sakanila. Ang kaibahan, nauna lang akong maging ganoon kaysa sakanila. Hindi ako nahihiyang sabihin na Jejemon ako noon, nahihiya akong sabihin na naiinis ako sakanila ngayong wala naman pala akong karapatan.
Tuwing nagbubukas ako ng Facebook, sasambulat sa akin ang lahat ng hate page ng mga Jejemons. "Gotta kill 'em all, Jejemon!", "I am a Jejebuster", yan ang ilan sa mga halimbawa nila. Panay ang post nila ng mga panlalait sa mga binansagan nilang Jejemon. Lumabas pa nga sila sa mga balita eh, may mga Jejemon na ininterview, at proud na proud silang sabihing ganon ang sense of style nila. Nung una, natatawa pa ako. Napag-uusapan namin ng mga kaibigan namin yon, tapos nilalait namin. Pero nung tumagal napagtanto ko na parang may mali, I mean, may mali na talaga.
Just try to get a "bigger picture" of it. Oo nga. Napakasakit sa mata magbasa ng ganong bagay. Tipong pag may nag-add satin na kabilang sa nabanggit na "specie" eh iniignore natin o worse, binoblock pa natin. Pag may nag-e0w pfOuwzXs sa atin, dinedelete agad natin, treating it as a shame pag nakita yon ng mga kaibigan natin. Siguro nga ganon talaga, kahit nga wala silang ginagawa satin, we treat them lepers of the society. Para bang mahahawa tayo pag kinausap natin sila, o inaad natin sila as a friend. Paano pala kung naiinis din pala sila sa ating ganito mag-type? Wala lang, yun lang naman ang tingin ko sa ating mga Pilipino, kapwa na nga lang natin, tayo pa mismo ang mandidiscriminate. Napakalaking mundo ng internet, I mean, hindi lang naman mga Pinoy ang nag-oocuppy nito. May mga Amerikano, Aprikano, at lahat na ng lahing pwedeng lagyan ng -kano sa dulo, mga Hapon, Koreano, name it all! Siguro nababalitaan na lang din nila tong ginagawa natin sa mga Jejemons na to no? And maybe they're all thinking this way:
"Siguro, kaya hindi umuunlad ang bansang ito kasi sila mismo ang humahatak sa mga kalahi nila pababa."
Isa lang ang hinahangaan ko sa mga binabansagan Jejemon, kahit pa minamata na sila ng lahat ng tao, nagkakaroon pa rin sila ng lakas ng loob na humarap sa lahat ng tao, kaakibat ang mga bagay na kinaiinisan ng lahat. Pinaninindigan nila yung sa tingin nila eh "maganda" at "tama" nang walang natatapakang tao.
At isa lang naman din ang masasabi ko sa mga tumutuligsa sa AMIN, sana alam niyo ang hangganan niyo.
"e0owxZs pFouHsX, mUstAh pFouwZxH?"
Naisip ko, ano nga ba ang mali sa pangangamusta?
Saturday, May 15, 2010
THE BEST AND WORST DAY EVER WITH CHIXI
Ang galing ko. Nasusunod ko na ang blog updates ko. I feel like a writer meeting her deadlines:)
Nung May 1, (kunwari may 2 palang para mukha kong hindi late) kahapon, cinelebrate namin yung birthday ni Kamzee (April 7). Wow! Mag-iisang buwan na yon ah. Di kasi kami pwede lahat eh. Kaya naresched ng naresched. Nagkita-kita muna kami nila Dai, Muche pati Moy. Papagawa sana namin yung tshirt bago kami dumiretso. We have high hopes pa naman. Tapos nagsayang lang kami ng pera at nauwi sa cake ang lahat. Sinundo na namin si Stariray sakanila, di daw kasi siya papayagan hangga't di namin siya susunduin. Ayon, tnry ni Maryann na magpaprint kasi gaga siya, kinalimutan niya yung letter niya for Kamz. Kaso, hindi nakacompatibility mode yung file niya. Ay gagang talaga!
Dumiretso na kami sa Jollibee Kalinisan, doon kasi yung meeting place. Nag-CR tapos nag-ayos2. Dumating na yung matabang birthday girl! Yehey! Haha:) Wala kaming idea kung saan kami dadalhin. Para kaming pinadala ni big brother sa kung anong lugar para gumawa ng weekly task. Nakarating na rin kami. Sus! Sa Kainan sa Balsa lang pala ang punta namin. Nakakain na kaming lahat don eh. Hahaha. Joke lang! Si Dai palang nakakarating don. Suuppperr ganda nung place. As in. Eto yung link, click niyo.
KAINAN SA BALSA somewhere in Bacoor, Cavite.
Sorry kung link lang, no preview available kasi yung nalabas pag sinasave ko siya sa desktop. Badtrip nga eh.
So kain na kami, nagwawala na yung mga bitukang maton namin. May barbecue, sinigang, squid... May chicken. Grabe! Sana birthday ni Kamille araw-araw. Haha. Pagtapos kumain, I mean, lumamon, nagkuwentuhan muna kami saglit. Tapos nagpicturan. Natuwa kasi talaga kami. Anganda nung lugar, floating nipa hut on water! Haha:) Tas anganda ng ilaw sarap magpicture:)
Tapos, napagpasyahang magSM Bacoor. Natuwa, nagpichuran nanaman habang nasa byahe. Angaling ko talaga kumuha ng picture! Nakikita lahat. Asaar! Tapos nakarating na kami don. Ang SAYA!
Pagkapacheck namin ng bag may kumalabit saking babae,
ATE, MAY TAGOS KA.
Ay potek. Nag-panic ako ng sobra! Nandon pa naman yung crush ko. Shit. Wa poise ako ng todo. Nagpapanic na talaga nun. Haha. Hindi ko naman kasi alam na magkakaron ako eh, nung nagCR ako sa Jollibee, wala pa ako nun. Di ko din naramdaman! Tae. Napagpasyahan kong umutang para bumili ng damit. Jumper kasi yung suot ko, kaya sa halip na yung lower clothes ko lang yung papalitan ko, damay yung sa taas. Amp. Super ASSar talaga. So ayun, nakabili na ako ng damit. WOW! Ang saya! Ang dami kong utang sa pasukan.
After non, kumain kami ng ice cream pati cake. Soobrang sarap. Ayoko ng umuwi! Daming pagkain eh. Ayon, super kwentuhan habang pauwi. Super open up. And super payuhan. Ganyan talaga ang buhay.
Ay! Napaprint nga pala ni Maryann yung letter niya sa Netopia sa SM! Sa BOND PAPER! Yuck, kami colored paper siya bond paper lang. Ewwwe. Hahaha.
Ang saya. Best and worst day nga. But I've got good friends to save me. :) I love Chixi so much.
Click for more pictures.
Nung May 1, (kunwari may 2 palang para mukha kong hindi late) kahapon, cinelebrate namin yung birthday ni Kamzee (April 7). Wow! Mag-iisang buwan na yon ah. Di kasi kami pwede lahat eh. Kaya naresched ng naresched. Nagkita-kita muna kami nila Dai, Muche pati Moy. Papagawa sana namin yung tshirt bago kami dumiretso. We have high hopes pa naman. Tapos nagsayang lang kami ng pera at nauwi sa cake ang lahat. Sinundo na namin si Stariray sakanila, di daw kasi siya papayagan hangga't di namin siya susunduin. Ayon, tnry ni Maryann na magpaprint kasi gaga siya, kinalimutan niya yung letter niya for Kamz. Kaso, hindi nakacompatibility mode yung file niya. Ay gagang talaga!
Dumiretso na kami sa Jollibee Kalinisan, doon kasi yung meeting place. Nag-CR tapos nag-ayos2. Dumating na yung matabang birthday girl! Yehey! Haha:) Wala kaming idea kung saan kami dadalhin. Para kaming pinadala ni big brother sa kung anong lugar para gumawa ng weekly task. Nakarating na rin kami. Sus! Sa Kainan sa Balsa lang pala ang punta namin. Nakakain na kaming lahat don eh. Hahaha. Joke lang! Si Dai palang nakakarating don. Suuppperr ganda nung place. As in. Eto yung link, click niyo.
KAINAN SA BALSA somewhere in Bacoor, Cavite.
Sorry kung link lang, no preview available kasi yung nalabas pag sinasave ko siya sa desktop. Badtrip nga eh.
So kain na kami, nagwawala na yung mga bitukang maton namin. May barbecue, sinigang, squid... May chicken. Grabe! Sana birthday ni Kamille araw-araw. Haha. Pagtapos kumain, I mean, lumamon, nagkuwentuhan muna kami saglit. Tapos nagpicturan. Natuwa kasi talaga kami. Anganda nung lugar, floating nipa hut on water! Haha:) Tas anganda ng ilaw sarap magpicture:)
Tapos, napagpasyahang magSM Bacoor. Natuwa, nagpichuran nanaman habang nasa byahe. Angaling ko talaga kumuha ng picture! Nakikita lahat. Asaar! Tapos nakarating na kami don. Ang SAYA!
Pagkapacheck namin ng bag may kumalabit saking babae,
ATE, MAY TAGOS KA.
Ay potek. Nag-panic ako ng sobra! Nandon pa naman yung crush ko. Shit. Wa poise ako ng todo. Nagpapanic na talaga nun. Haha. Hindi ko naman kasi alam na magkakaron ako eh, nung nagCR ako sa Jollibee, wala pa ako nun. Di ko din naramdaman! Tae. Napagpasyahan kong umutang para bumili ng damit. Jumper kasi yung suot ko, kaya sa halip na yung lower clothes ko lang yung papalitan ko, damay yung sa taas. Amp. Super ASSar talaga. So ayun, nakabili na ako ng damit. WOW! Ang saya! Ang dami kong utang sa pasukan.
After non, kumain kami ng ice cream pati cake. Soobrang sarap. Ayoko ng umuwi! Daming pagkain eh. Ayon, super kwentuhan habang pauwi. Super open up. And super payuhan. Ganyan talaga ang buhay.
Ay! Napaprint nga pala ni Maryann yung letter niya sa Netopia sa SM! Sa BOND PAPER! Yuck, kami colored paper siya bond paper lang. Ewwwe. Hahaha.
Ang saya. Best and worst day nga. But I've got good friends to save me. :) I love Chixi so much.
Click for more pictures.
A SLUMBER PARTY WITH YAN
Kailangan ko ng sundin ang blog updates ko.
Nung April 29, nagpunta ako sa bahay nila Marianne para makitulog. Dapat nga nung lunes pa yon, kaso kinabukasan kasi non magswimming ang TSG. Ayon, nareschedule nanaman ng nanaman ng nanaman. Mga 9 naligo na ako. Edi ayon, mag-11 na di pa din gising ang luka. Kaya di muna ako pumunta. Tas nung nagtext na siya sakto OTW na ako. Whew. Salamat naman. Bago ako dumiretso sakanila, dumaan muna ko ng convenient store para ibili sila Moy ng lollipop. Ayon, nakarating na ako sakanila. Nag-aalmusal palang ang gaga. Walang ya. Di pa ko pinagbuksan ng pintuan. Edi ayon, nanuod muna kami ng showtime tas ngkuwentuhan na sa kubo.
Super kwentuhan nga kami, about sa tropa. About sa naging tampo ko sakanya before. Di na kasi kami talaga nakakapagusap non nung may pasok pa. I was jealous of her friends kasi may isang gala kami na hindi siya sumama samin, instead don siya sumama. Pero naexplain na niya sa akin yon. Sinabi ko din sakanya lahat ng kailangan niyang malaman, everything she has to change. Naintindihan niya naman ako. Masaya ako kasi kahit di kami nagkakausap madalas, hindi naging dahilan yun para magkaroon ng gap yung pagkakaibigan namin.
Kumain lang kami ng kumain. Kain, tawa, kain, tawa. Tas nung maghahating gabi na naligo ako. Tapos tawa siya ng tawa sa suot ko. Nakapajama kasi ako. Slumber party nga eh. Di siya nasunod sa rules! Tsk. Ayon, gumawa kami ng home made pizza. Sayang di ko napicturan! Ang cute kasi. Tapos di namin naubos sa sobrang dami. Haha. Tapos kinausap namin si Mark, nagkantahan kami. Ganda kasi ng boses ko eh. Haha:)
Kinabukasan, late na kami nagising. Sabay na rin kaming umalis kasi may gala siya non eh. Lumelevel up na ang gaga, gumagala na! Haha:)
That was a long and tiring day:)
Nung April 29, nagpunta ako sa bahay nila Marianne para makitulog. Dapat nga nung lunes pa yon, kaso kinabukasan kasi non magswimming ang TSG. Ayon, nareschedule nanaman ng nanaman ng nanaman. Mga 9 naligo na ako. Edi ayon, mag-11 na di pa din gising ang luka. Kaya di muna ako pumunta. Tas nung nagtext na siya sakto OTW na ako. Whew. Salamat naman. Bago ako dumiretso sakanila, dumaan muna ko ng convenient store para ibili sila Moy ng lollipop. Ayon, nakarating na ako sakanila. Nag-aalmusal palang ang gaga. Walang ya. Di pa ko pinagbuksan ng pintuan. Edi ayon, nanuod muna kami ng showtime tas ngkuwentuhan na sa kubo.
Super kwentuhan nga kami, about sa tropa. About sa naging tampo ko sakanya before. Di na kasi kami talaga nakakapagusap non nung may pasok pa. I was jealous of her friends kasi may isang gala kami na hindi siya sumama samin, instead don siya sumama. Pero naexplain na niya sa akin yon. Sinabi ko din sakanya lahat ng kailangan niyang malaman, everything she has to change. Naintindihan niya naman ako. Masaya ako kasi kahit di kami nagkakausap madalas, hindi naging dahilan yun para magkaroon ng gap yung pagkakaibigan namin.
Kumain lang kami ng kumain. Kain, tawa, kain, tawa. Tas nung maghahating gabi na naligo ako. Tapos tawa siya ng tawa sa suot ko. Nakapajama kasi ako. Slumber party nga eh. Di siya nasunod sa rules! Tsk. Ayon, gumawa kami ng home made pizza. Sayang di ko napicturan! Ang cute kasi. Tapos di namin naubos sa sobrang dami. Haha. Tapos kinausap namin si Mark, nagkantahan kami. Ganda kasi ng boses ko eh. Haha:)
Kinabukasan, late na kami nagising. Sabay na rin kaming umalis kasi may gala siya non eh. Lumelevel up na ang gaga, gumagala na! Haha:)
That was a long and tiring day:)
POTATO TREE
Alam kong late nanaman ako. Oo na.
Hindi ko na nasunod yung blog updates ko. Nakakatamad kasi magkwento eh. Next time ko na popost yung about sa Chixi and Sleepover ko. Whew. Magiisang buwan na atang ngyare yon. Argh. >:(
OFF TOPIC: Paano ba kasi magcostumize ng layout dito? Kakaasar kasi. Di ko matutunan on my own. Yung available layouts lang ng blogspot yung ginagamit ko. At tatlong linggo na atang under construction ang blog ko.
BTW, nung Wednesday nga pala nagpunta semi-TSG sa bahay. As usual, biglaan na naman. Pero okay lang kasi mas natutuloy pa nga yung mga ganong gala kesa sa planado. Tumawag si Tutong sakin. Pupunta daw sila dito. Payag naman ako. Tigang na ako sa bahay eh. Wala na akong ginawa kungdi tumawa mag-isa at magsulat ng kung ano-ano. So ayon, dumating si Tutong, Sharm pati Zen. Agad nilang sinabi na may papaya ang halo-halo! Oo naman meron! Kulay green pa nga yon eh. May santol pa nga yon eh, yung kulay green na matamis.
Tapos nagtext si Dai na susunod daw siya, edi payag naman kami. Sige lang go go go. Nag-bluff muna kami pati ungguy-ungguyan. Talo si Arnold. Ungguy-ungguyan pa ba yon eh totoong unggoy na kaya si Arnold. Hahaha:)) Tas dumating na si Dai. Cinomfirm pa ni Sharm na may papaya daw talaga sa halo-halo. Kailangan namin siyang kuntsabahing umoo. Buti nalang hindi loading si Maryann tulad ni Arnold palagi. Ayon. Ito yung mga prutas na napagusapan namin:
"Ano ka ba, yung ubas yun yung kulay pink!"
"Yung stawberry yun yung pahabang prutas na parang straw! Strawberry nga eh!"
"Yung papaya kulay green yon. Nagiging red pag pasko, blue pag birthday ko at yellow yon pag nanalo si Noynoy sa eleksyon."
"...at puti yon pag President's day."
"Yung kangkong isda yon diba? Ulam kaya namin yon kanina! Pritong kangkong."
"Yung pakwan yun yung pula yung labas tas green yung loob."
"Root plant ang mangga."
at ang pinakamalupit...
"May puno ng patatas."
"Ano nga ulit tagalog ng watermelon?"
"...Pinya yon tanga!"
Takteng yan. Todo laughtrip kami. Hanggang sa dumating si Migs. Ayon, nananakit nanaman siya kapag nagagalak ng sobra. Grabe ang wild ng mga hayop na yan. Haha:) Todo laughtrip talaga. Pinagtitripan kasi namin si Sharm, walang alam sa mga pagkain. Sinabi pa ni Edzen na may alagang PECHAY daw yung Lolo niya. Lima yung paa. Dinedemo ko pa nga kung paano lumalakad yon eh. Hahaha:)) Todo deny pa si Sharm na kulay green daw ang papaya, orange daw yun na may buto which is true, pero nirereverse psychology namin siya. Sinasabi namin na kulay green yon. Tinanong nya eh bakit daw yung papaya soap kulay orange. Sabi ni Arnold.
"Eh nilagyan ng food coloring yon eh."
Oo. Nakakain ang sabon. Pwedeng ulam, pwedeng dessert. Sa lahat ng tanga si Arnold talaga ang consistent. Haha:)
Ayon, nagsawa na sa bahay, natripang manuod ng liga sa Donya Paz. Niloloko namin si Sharm, kunwari naghahanap kami ng puno ng patatas. Haha:) Ayon, pinakilala niya din kami don sa gwapo daw. Gwapo nga! Smoker naman. Sayang!
Nagpustahan pa kami ni Arnold. Don siya sa team na mukhang mababaho yung players. Nakakatawa. Hahahaha. Yun daw kasi yung tumatalo sakanila sa liga, yung mga ganong mukha. Nasa mukha na kasi ngayon nakikita ang pagkapanalo. Nanalo tuloy siya ng siyete sakin. Tae.
Yon lang. Umuwi na kami. :)
Hindi ko na nasunod yung blog updates ko. Nakakatamad kasi magkwento eh. Next time ko na popost yung about sa Chixi and Sleepover ko. Whew. Magiisang buwan na atang ngyare yon. Argh. >:(
OFF TOPIC: Paano ba kasi magcostumize ng layout dito? Kakaasar kasi. Di ko matutunan on my own. Yung available layouts lang ng blogspot yung ginagamit ko. At tatlong linggo na atang under construction ang blog ko.
BTW, nung Wednesday nga pala nagpunta semi-TSG sa bahay. As usual, biglaan na naman. Pero okay lang kasi mas natutuloy pa nga yung mga ganong gala kesa sa planado. Tumawag si Tutong sakin. Pupunta daw sila dito. Payag naman ako. Tigang na ako sa bahay eh. Wala na akong ginawa kungdi tumawa mag-isa at magsulat ng kung ano-ano. So ayon, dumating si Tutong, Sharm pati Zen. Agad nilang sinabi na may papaya ang halo-halo! Oo naman meron! Kulay green pa nga yon eh. May santol pa nga yon eh, yung kulay green na matamis.
Tapos nagtext si Dai na susunod daw siya, edi payag naman kami. Sige lang go go go. Nag-bluff muna kami pati ungguy-ungguyan. Talo si Arnold. Ungguy-ungguyan pa ba yon eh totoong unggoy na kaya si Arnold. Hahaha:)) Tas dumating na si Dai. Cinomfirm pa ni Sharm na may papaya daw talaga sa halo-halo. Kailangan namin siyang kuntsabahing umoo. Buti nalang hindi loading si Maryann tulad ni Arnold palagi. Ayon. Ito yung mga prutas na napagusapan namin:
"Ano ka ba, yung ubas yun yung kulay pink!"
"Yung stawberry yun yung pahabang prutas na parang straw! Strawberry nga eh!"
"Yung papaya kulay green yon. Nagiging red pag pasko, blue pag birthday ko at yellow yon pag nanalo si Noynoy sa eleksyon."
"...at puti yon pag President's day."
"Yung kangkong isda yon diba? Ulam kaya namin yon kanina! Pritong kangkong."
"Yung pakwan yun yung pula yung labas tas green yung loob."
"Root plant ang mangga."
at ang pinakamalupit...
"May puno ng patatas."
"Ano nga ulit tagalog ng watermelon?"
"...Pinya yon tanga!"
Takteng yan. Todo laughtrip kami. Hanggang sa dumating si Migs. Ayon, nananakit nanaman siya kapag nagagalak ng sobra. Grabe ang wild ng mga hayop na yan. Haha:) Todo laughtrip talaga. Pinagtitripan kasi namin si Sharm, walang alam sa mga pagkain. Sinabi pa ni Edzen na may alagang PECHAY daw yung Lolo niya. Lima yung paa. Dinedemo ko pa nga kung paano lumalakad yon eh. Hahaha:)) Todo deny pa si Sharm na kulay green daw ang papaya, orange daw yun na may buto which is true, pero nirereverse psychology namin siya. Sinasabi namin na kulay green yon. Tinanong nya eh bakit daw yung papaya soap kulay orange. Sabi ni Arnold.
"Eh nilagyan ng food coloring yon eh."
Oo. Nakakain ang sabon. Pwedeng ulam, pwedeng dessert. Sa lahat ng tanga si Arnold talaga ang consistent. Haha:)
Ayon, nagsawa na sa bahay, natripang manuod ng liga sa Donya Paz. Niloloko namin si Sharm, kunwari naghahanap kami ng puno ng patatas. Haha:) Ayon, pinakilala niya din kami don sa gwapo daw. Gwapo nga! Smoker naman. Sayang!
Nagpustahan pa kami ni Arnold. Don siya sa team na mukhang mababaho yung players. Nakakatawa. Hahahaha. Yun daw kasi yung tumatalo sakanila sa liga, yung mga ganong mukha. Nasa mukha na kasi ngayon nakikita ang pagkapanalo. Nanalo tuloy siya ng siyete sakin. Tae.
Yon lang. Umuwi na kami. :)
Tuesday, May 4, 2010
TSG WITH KUYA KIM ATIENZA

"MR. KNOW-IT-ALL"



Dumating na nga sila Edzen, ibinalita namin ang nangyari. Ayaw pang maniwala ng dalawa. Tsk2. Palibhasa si Sharm nadapo sa tae. Hahaha. Joke lang po. Edi kumain na kami, kalakip ang tae sa aming mga sikmurang gutom. Pagtapos kumain, kwentuhan ng mejo, buti nalang pala may isa pang pool, kaya don nalang kami sumulong. Ang mga gaga nagyayang maglaro ng bunny archer wall. Ako ang host. Ang matatalong group yun ang babasain. Pero ang host ang napagtulungan. Hahaha. Napagpasyahan kong sumali sa isang group kasi natatalo na sila, ayun tuloy nanalo! Hahaha.
Habang nagbabasaan kami, may nakita kaming BITS NG SUKA. Putek kamalas-malasan nga naman oh. Ahon agad kami! Ang aga pa non, mga 1.30 palang non. Nag-isip kami kung saan kami pupunta, nauwi kami sa MOA. Seaside daw. Payag naman ang lahat.


OBVIOUS NAMANG TUWANG TUWA KAMI DIBA?? Tingnan mo naman ang porma. Mga mukhang galing swimming talaga. Ayun, umuwi naman kaming lahat ng busog kasi nanlibre si Justin ng pagkain, peace offering niya daw. Hindi naman talaga ko inis sakanya, medyo okay na nga kasi sumama siya eh. Kaso naasar ulit ako. (message me for more details) Ewan ko, mainit lang siguro ang ulo ko sa mga ang hilig mag-marunong tapos hindi naman pala alam. Napapahiya tuloy!
After non, hindi padin kami natinag, nagpunta pa kami sa bahay nila Roan. Wala lang, tripss lang namin yun. Tambay saglit, tapos nagkapaguran na kaya umuwi nalang kami. Pag-uwi ko, tumba ako sa kama. Sarap ng kutis ko, chocolate potek.
Pasensya na, halata sa blog kong tinatamad akong magkwento. Ayan ako ngayon eh, kaya magtyaga nalang muna tayo.
Abangan ang iba ko pang post. :)
ANG BLOG NA SUPER LATE MAG-UPDATE.
Ako na late. Sige na.
My upcoming blogs:
- TSG WITH KUYA KIM ATIENZA
- A SLUMBER PARTY WITH MY BEST FRIEND
- THE BEST AND WORST START
Abangan niyo nalang. Katamad eh. Try ko gumawa ng isa. :)
My upcoming blogs:
- TSG WITH KUYA KIM ATIENZA
- A SLUMBER PARTY WITH MY BEST FRIEND
- THE BEST AND WORST START
Abangan niyo nalang. Katamad eh. Try ko gumawa ng isa. :)
Wednesday, April 28, 2010
Kwentong Ewan
Kapag may problema ka, sino ang una mong naiisipang lapitan? Paano kung wala? Paano mo sosolusyunan ang problema mo? Ng mag-isa...
Walang problema si Bernard. Lagi siyang nakangiti at nakatawa. Siya ang binansagang payaso ng mga kaibigan niya. Magaling siyang sumayaw, sumulat ng mga kanta at gumuhit. Matalino ang bida nating si Bernard. Lahat na nasakanya.
Yan ay sa mata ng mga kaibigan niya...
Isang problema si Bernard. Tamad siya at hindi gumagawa ng gawaing bahay. Laging nakasalampak sa malambot na kutson at panunuod ng TV ang trip niya. Laging nakasimangot. Napagtutulungan madalas ng mga kapatid niya lalong lalo na ng kuya niya. Burara siyang bata at hindi nag-iingat kaya wala siyang kilos na walang aksidenteng nangyayari.
Yan ay sa mata ng pamilya niya...
Marami sanang talento si Bernard. Pero hindi niya ito pinagtutuunan ng pansin. Nakukuha nga niya ang suporta ng maraming tao, pero hindi naman iyon ang kailangan niya. Suporta lang ng pamilya niya ang gusto niya. Kahit wag na ng ibang tao, kahit sa pamilya na lang niya. Punong-puno ng pangarap si Bernard. Pangarap niyang mag-architect at igagawa niya ng bahay ang pamilya niya. Nangungupahan lang kasi sila. Gusto niyang magkaroon sila ng sariling bahay eh. Masipag naman siya kung pag-aaral ang pag-uusapan. Hindi niya pinapabayaan ang pag-aaral niya. Yun nalang kasi ang maipagmamalaki niya sa mga magulang niya sa ngayon.
"Kaya ayaw ko dito sa bahay. Walang araw na hindi ako nasesermonan." sabi ni Bernard sa sarili niya. Madalas nalang tuloy siya sa labas ng bahay nila, nakaupo sa mahabang bangko sa tapat ng tindahan kasama ng mga kaibigan niya, at namamakyaw ng maaalat chichirya.
Isang araw...
"Ano ba naman yan Bernard! Nakahiga ka nanaman! Napakatamad mo!" sabi ng kuya niya. Naisumbat nanaman sakanya ang katamaran niya. Di nalang siya sumagot, hahaba lang pagtatalo nilang magkapatid.
Tamad si Bernard. Tamad sa lahat ng bagay. Di kasi siya bilib sa sarili niya pag siya'y nasa loob ng bahay. Naalala niya tuloy nung inutusan siya ng nanay niya na mag-igib ng tubig, kukunin na sana niya yung timba ng biglang agawin sakanya yun ng tatay niya.
"Ako nalang! Mamaya kung ano nanamang aksidente ang abutin ng batang to!"
Sino nga namang magsisipag sa ganyang lagay? Natakot na siguro ang bida nating si Bernard na magkamali kaya mas pinili niyang maging tamad nalang. Kumikilos nalang siya kapag inuutusan siya.
Dahil nga sa pagtatalo nila ng kuya niya, naisipan na lang niyang lumabas ng bahay. Tambay nanaman sa tapat ng bahay, mamamakyaw ng maaalat na chichirya sa pinakamalapit na tindahan kasama ng mga kaibigan niya.
Tinulak ng mga kaibigan niya si Bernard sa tinatawag nilang "hot seat". Kapag naupo ka dun, iinterrogate ka ng nakakapesteng mga tanong na hindi naman kinakailangan ng sagot. Eto ang trip nilang magkakatropa pag wala na silang magawa.
"Bernard, sagutin mo nga ako! Alien ka ba?!" sabi nung isang kaibigan niya.
"G*go talaga kayo! Wala nanaman kayong magawa!" sagot naman ni Bernard.
"Hindi. Seryosong tanong to. Hindi ka kasi nagkakaproblema. Ano ang sikreto mo?" tanong ng isa pa.
"Rejoice ang shampoo ko. Pwede tigilan niyo na ako? Kapag ako napikon magtatransform na ako sa iba ko pang katauhan." inis na sagot ni Bernard.
"Ano ba ang isa mo pang katauhan?" tanong nila.
"Power Rangers. Ako yung pink." sagot naman ni Bernard.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!! G*go pare corny mo!" kantsyaw nilang magkakaibigan kay Bernard.
"BERNARD!!!" sigaw ng nanay niya.
"Sige mga aports, uwi na ako. Nag-eevolve na yung nanay ko! May isang katauhan din siya kung di niyo maitatanong." sabi ni Bernard.
"Ano naman yon?" tanong nilang magkakaibigan.
"Si Tia Pusit. Hahahahahaha!" sagot ni Bernard.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA! O sige. Bumenta sakin kahit papano." tawa nung isa.
Umuwi na nga si Bernard. Kumain na silang magkakapatid ng hapunan.
"Bernard, iabot mo nga yung salamin sa aparador." utos ng nanay niya.
Hindi ito narinig ni Bernard kaya tuloy lang siya sa pagkain.
"Bernard!! Inuutusan kita! Napakatamad mo nanaman!" sigaw ng nanay niya.
"Nay hindi ko lang naman narinig yung utos niyo kanina! Grabe naman ho kayong magsalita." sabi niya sa nanay niya. Hindi na niya tinapos yung pagkain niya at umakyat na lamang sa kwarto niya.
Kinabukasan...
"Pre! Sali ka na sa fraternity namin. Masaya to pramis!" alok ng isang kaibigan niya.
"Ayoko. Wala akong panahon sa ganyan!" sagot naman ni Bernard.
"Sige na pre! Astig ka pag nasali ka dito! Tanggal lahat ng problema mo." pilit ng kaibigan niya.
"Ayoko!" tanggi ni Bernard.
"Kailan ka pa naging KJ?!" asar na tanong ng kaibigan niya.
Nag-isip saglit si Bernard. Pumayag din siya sa huli.
"Sige pre! Sunduin kita mamaya para sa initiation mo!" sabi ng kaibigan niya.
"Sige. Uuwi muna ako." at umalis na nga si Bernard.
Bago umuwi, dumaan muna siya sa tindahan ng kakanin para ibili ng kakanin ang pamilya niya. Paborito kasi yun ng nanay niya. Pumasok na siya sa bahay nila.
"Nay! Tay binilhan ko kayo ng kakanin! Kuya, bunso kain na kayo ng meryenda!" sigaw ni Bernard.
"Aba! Himala yata tong nangyayari!" asar ng Kuya niya.
Nanuod nalang ng TV si Bernard. Nakatulog siya habang nanunuod.
"Bernard, waaag! Waaag!" nakita ni Bernard ang isang lalaki sa panaginip niya.
"AAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH!!!" napasigaw si Bernard.
"Bernard! Nananaginip ka!" ginising siya ng kuya niya.
"Ahh. Sorry." sagot niya.
Ilang sandali lang, sinundo na siya ng kaibigan niya.
"Bernard! Tara na! Hinihintay na tayo don!"
"Sige Nay, alis lang ako." paalam ni Bernard.
At lumabas na nga siya ng bahay niya, naiwan niya ang Nanay, Tatay, Kuya at si Bunso nila sa loob, habang nanunuod ng TV.
"Isang di-umano'y binata ang namatay sa hazing sa isang fraternity sa Tondo, Manila. Punung-puno ng pasa at paso ng sigarilyo ang binti at braso ng nasabing biktima. Hinahanap na ng mga pulis ang suspek. At ito si Anne Torres, nag-uulat." sabi ng TV.
Namatay si Bernard, kasama ng mga pangarap niya.
Walang problema si Bernard. Lagi siyang nakangiti at nakatawa. Siya ang binansagang payaso ng mga kaibigan niya. Magaling siyang sumayaw, sumulat ng mga kanta at gumuhit. Matalino ang bida nating si Bernard. Lahat na nasakanya.
Yan ay sa mata ng mga kaibigan niya...
Isang problema si Bernard. Tamad siya at hindi gumagawa ng gawaing bahay. Laging nakasalampak sa malambot na kutson at panunuod ng TV ang trip niya. Laging nakasimangot. Napagtutulungan madalas ng mga kapatid niya lalong lalo na ng kuya niya. Burara siyang bata at hindi nag-iingat kaya wala siyang kilos na walang aksidenteng nangyayari.
Yan ay sa mata ng pamilya niya...
Marami sanang talento si Bernard. Pero hindi niya ito pinagtutuunan ng pansin. Nakukuha nga niya ang suporta ng maraming tao, pero hindi naman iyon ang kailangan niya. Suporta lang ng pamilya niya ang gusto niya. Kahit wag na ng ibang tao, kahit sa pamilya na lang niya. Punong-puno ng pangarap si Bernard. Pangarap niyang mag-architect at igagawa niya ng bahay ang pamilya niya. Nangungupahan lang kasi sila. Gusto niyang magkaroon sila ng sariling bahay eh. Masipag naman siya kung pag-aaral ang pag-uusapan. Hindi niya pinapabayaan ang pag-aaral niya. Yun nalang kasi ang maipagmamalaki niya sa mga magulang niya sa ngayon.
"Kaya ayaw ko dito sa bahay. Walang araw na hindi ako nasesermonan." sabi ni Bernard sa sarili niya. Madalas nalang tuloy siya sa labas ng bahay nila, nakaupo sa mahabang bangko sa tapat ng tindahan kasama ng mga kaibigan niya, at namamakyaw ng maaalat chichirya.
Isang araw...
"Ano ba naman yan Bernard! Nakahiga ka nanaman! Napakatamad mo!" sabi ng kuya niya. Naisumbat nanaman sakanya ang katamaran niya. Di nalang siya sumagot, hahaba lang pagtatalo nilang magkapatid.
Tamad si Bernard. Tamad sa lahat ng bagay. Di kasi siya bilib sa sarili niya pag siya'y nasa loob ng bahay. Naalala niya tuloy nung inutusan siya ng nanay niya na mag-igib ng tubig, kukunin na sana niya yung timba ng biglang agawin sakanya yun ng tatay niya.
"Ako nalang! Mamaya kung ano nanamang aksidente ang abutin ng batang to!"
Sino nga namang magsisipag sa ganyang lagay? Natakot na siguro ang bida nating si Bernard na magkamali kaya mas pinili niyang maging tamad nalang. Kumikilos nalang siya kapag inuutusan siya.
Dahil nga sa pagtatalo nila ng kuya niya, naisipan na lang niyang lumabas ng bahay. Tambay nanaman sa tapat ng bahay, mamamakyaw ng maaalat na chichirya sa pinakamalapit na tindahan kasama ng mga kaibigan niya.
Tinulak ng mga kaibigan niya si Bernard sa tinatawag nilang "hot seat". Kapag naupo ka dun, iinterrogate ka ng nakakapesteng mga tanong na hindi naman kinakailangan ng sagot. Eto ang trip nilang magkakatropa pag wala na silang magawa.
"Bernard, sagutin mo nga ako! Alien ka ba?!" sabi nung isang kaibigan niya.
"G*go talaga kayo! Wala nanaman kayong magawa!" sagot naman ni Bernard.
"Hindi. Seryosong tanong to. Hindi ka kasi nagkakaproblema. Ano ang sikreto mo?" tanong ng isa pa.
"Rejoice ang shampoo ko. Pwede tigilan niyo na ako? Kapag ako napikon magtatransform na ako sa iba ko pang katauhan." inis na sagot ni Bernard.
"Ano ba ang isa mo pang katauhan?" tanong nila.
"Power Rangers. Ako yung pink." sagot naman ni Bernard.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!! G*go pare corny mo!" kantsyaw nilang magkakaibigan kay Bernard.
"BERNARD!!!" sigaw ng nanay niya.
"Sige mga aports, uwi na ako. Nag-eevolve na yung nanay ko! May isang katauhan din siya kung di niyo maitatanong." sabi ni Bernard.
"Ano naman yon?" tanong nilang magkakaibigan.
"Si Tia Pusit. Hahahahahaha!" sagot ni Bernard.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA! O sige. Bumenta sakin kahit papano." tawa nung isa.
Umuwi na nga si Bernard. Kumain na silang magkakapatid ng hapunan.
"Bernard, iabot mo nga yung salamin sa aparador." utos ng nanay niya.
Hindi ito narinig ni Bernard kaya tuloy lang siya sa pagkain.
"Bernard!! Inuutusan kita! Napakatamad mo nanaman!" sigaw ng nanay niya.
"Nay hindi ko lang naman narinig yung utos niyo kanina! Grabe naman ho kayong magsalita." sabi niya sa nanay niya. Hindi na niya tinapos yung pagkain niya at umakyat na lamang sa kwarto niya.
Kinabukasan...
"Pre! Sali ka na sa fraternity namin. Masaya to pramis!" alok ng isang kaibigan niya.
"Ayoko. Wala akong panahon sa ganyan!" sagot naman ni Bernard.
"Sige na pre! Astig ka pag nasali ka dito! Tanggal lahat ng problema mo." pilit ng kaibigan niya.
"Ayoko!" tanggi ni Bernard.
"Kailan ka pa naging KJ?!" asar na tanong ng kaibigan niya.
Nag-isip saglit si Bernard. Pumayag din siya sa huli.
"Sige pre! Sunduin kita mamaya para sa initiation mo!" sabi ng kaibigan niya.
"Sige. Uuwi muna ako." at umalis na nga si Bernard.
Bago umuwi, dumaan muna siya sa tindahan ng kakanin para ibili ng kakanin ang pamilya niya. Paborito kasi yun ng nanay niya. Pumasok na siya sa bahay nila.
"Nay! Tay binilhan ko kayo ng kakanin! Kuya, bunso kain na kayo ng meryenda!" sigaw ni Bernard.
"Aba! Himala yata tong nangyayari!" asar ng Kuya niya.
Nanuod nalang ng TV si Bernard. Nakatulog siya habang nanunuod.
"Bernard, waaag! Waaag!" nakita ni Bernard ang isang lalaki sa panaginip niya.
"AAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH!!!" napasigaw si Bernard.
"Bernard! Nananaginip ka!" ginising siya ng kuya niya.
"Ahh. Sorry." sagot niya.
Ilang sandali lang, sinundo na siya ng kaibigan niya.
"Bernard! Tara na! Hinihintay na tayo don!"
"Sige Nay, alis lang ako." paalam ni Bernard.
At lumabas na nga siya ng bahay niya, naiwan niya ang Nanay, Tatay, Kuya at si Bunso nila sa loob, habang nanunuod ng TV.
"Isang di-umano'y binata ang namatay sa hazing sa isang fraternity sa Tondo, Manila. Punung-puno ng pasa at paso ng sigarilyo ang binti at braso ng nasabing biktima. Hinahanap na ng mga pulis ang suspek. At ito si Anne Torres, nag-uulat." sabi ng TV.
Namatay si Bernard, kasama ng mga pangarap niya.
Tuesday, April 27, 2010
Mga simpleng "proud to be" ko sa buhay
Hi! Ako si Alyssa! 15 years old nako at kahapon lang ang birthday ko. Adobo ang ulam namin kanina. Haaaaaayyy... Siguro sa lahat ng kwentong mababasa mo eh ganyan nalang lagi ang makikita mo sa simula. Bukod pa don ang Wansapanataym at Isang araw...
Kung tatanungen mo ang isang bata kung ano ang gusto niyang maging paglaki niya, malamang sasagutin ka non ng di nag-aalinglangan at akala mo eh hindi na magbabago ang isip niya hanggang pagtanda niya. Gusto niyang maging pulis kasi gusto niyang manghuli ng masasama. Gusto niyang maging sundalo kasi trip niya ang baril-barilan. O kaya naman eh doktor kasi gusto niyang makapanggamot ng maysakit. Ngingitian mo lang yung mga sagot nila kasi napaka-isip bata kung papakinggan, pero kung iisipin mo, nandon ang hangarin nilang makatulong sa mga kababayan nila. Makikilala mo ang bawat personalidad ng mga batang ito. Yung iba napaninindigan, yung iba hindi. May iba kasing talentong nakalaan sakanila siguro.
Natanong din ako ng ganyan noon, lahat naman yata tayo. Kailangan kasi yun sa yearbook namin nung prep. Doktor ang sinagot ko. Pero hindi yun ang trip ko. Wala lang, majority kasi ng klase yun ang isinagot. Nakigaya lang ako. Yun ata ang uso eh.
Nung lumaki na ako, yung mejong laki lang, nagsimula akong magturo sa mga batang mas maliliit sakin. Wala lang. Trip ko lang ulit. Tinurunan ko sila ng Spelling, Math, Science, lahat ng subject na itunuturo din sakin sa school. Nagdadasal pa nga kami before and after ng "klase" namin. Nagpapalaro pa ako pagkatapos. May mga prize! Yung mga laruan ko dati na hindi ko na ginagamit minsan ang papremyo ko, minsan kendi o biskwit. Ang sarap palang matawag na "teacher" no? Hindi lang ako naging teacher sakanila, naging ate din ako na nalalapitan nila pag nag-aaway away sila. Madalas pa akong masabihan nun isa kong estudyante na ang ganda ko daw ngayon. Akala niya siguro patok sakin ang favoritism. Pero noon lang yun. Tinigilan niya na yon nung wala siyang napala, siguro natauhan.
Nagsimula sa apat yung mga naging "estudyante" ko. Tapos naging lima.. Naging anim... Tapos pito. Mahilig ako sa bata noon. Ngayon, depende nalang kung cute. Malapit ako sa mga bata noon, natututo kasi ako sakanila. Hanggang ngayon naman. Pero ang pinakamahalagang aral na nakuha ko sakanila ay nadadaan sa paglilibang ang lahat ng problema mo.
Pero nung tumanda na ako, pati na din sila, napag-isip isip ko na hindi na nila ko kailangan. Marunong na silang mag-aral mag-isa at karamihan sakanila ay honor students pa. Hindi na din nila ko kinikilalang teacher ngayon, nakakalungkot isipin.
Pagtungtong ko ng grade 6, nahilig ako sa pagsusulat ng tula. Kahit pangit yung gawa ko natutuwa ako pag NAKAKATAPOS ako ng tula. Hanggang narinig ko yung isang classmate ko nung nagtanong siya sa teacher namin, "Ano po ba yung course sa pagsusulat?" sagot ng teacher namin, "Journalism." JOURNALISM! Yun ang gusto ko.Gusto ko DIN yun.
Dun ko nalaman ang pangarap ko. Hindi pag-dodoktor o pagtuturo ang trip ko. Trip ko magsulat. GUSTO kong magsulat. Pagtungtong ko ng first year, di ko masyadong napagtuunan ng pansin ang pagsusulat. Masyado siguro akong busy kakamemorize ng formulas sa Integrated Science o kakaisip ko paano ko igagapang ang nag-aagaw buhay kong grade sa Elementary Algebra. Pero napupuri naman ang mga Formal Themes ko sa English. Lalo na pag kwentong K.I. (kathang isip.) lang. Di ko makakalimutan yung ataw na pinagbasa nung English teacher ko yung mga naka-perfect sa Formal Theme na pinagawa niya. "Yes! Moment ko na to!" Bulong ko sa sarili ko. Ang tagal kong hinintay ang pangalan kong matawag. Ang tagal, promise. Tinitingnan ko yung papel ko at kung paano ko yun babasahin. "Krriiingggg!", hanggang sa tumunog ang bell. Goodbye sa moment ko.
Nung nag-second year ako, mas lalong hindi ko napagtuunan ng pansin ang pagsusulat. Nabarkada kasi ako. Pero nakakagawa naman ako ng mga simpleng patawang kanta na hango sa ibang kantang pinalitan ko ng lyrics. Tinuturing kong pagsusulat yon, nilagyan lang naman ng tono pero ganon din yon. Napuri padin naman ang mga gawa ko kahit papano. Nanghingi pa nga ng kopya yung teacher ko ng isang kantang gawa ko. Ang sarap pakinggan pag kinakanta yun ng mga kaklase ko. Ang sarap ipagmalaking ako ang gumawa non.
Nung third year ako, mas lalong lalo akong nalihis ng atensyon sa pagsusulat. Hindi na ako nakakapagsulat, hindi dahil tinatamad ako, kungdi dahil wala na akong oras. Aminin man ng lahat, 3rd year ang pinakamahirap at pinakamasayang parte ng hayskul. Nandiyan kasi ang best of friends na sina Geometry, Chemistry at Trigonometry. Iisa pa nga ang motto ng mga yan eh, "Ibagsak lahat ng tamad!". Pero nung pinagawa kami ng teacher namin sa Geometry ng essay tungkol sa siyam na buwan naming pamamalagi sa tiyan ng nanay namin. Oo! Di ka nagkakamali ng basa! GEOMETRY teacher ang nagpagawa niyan. Hindi ko alam kung expired na peanut butter yung naipalaman niya sa tinapay niya. Dahil yun lang ang assignment nung araw na yun, napaghandaan ko ang obra kong iyon. Kinabukasan, binasa niya sa harap yung gawa ko. =)
Simple lang daw magsulat. Kukuha ka ng papel at panulat, at hahayaan ang kamay mong isalin sa papel lahat ng naiisip mo. Para sakanila yon. Pero para sakin, hindi simpleng magsulat. Hindi sapat na hayaan mo nalang lahat ng trabaho sa kamay at isip mo, kailangan mo din isapalagay na kailangan may kabuluhan ang isinusulat mo. Kailangan mong sumulat kasama ang puso mo. Hindi naman lahat ng ideya sa isip lang nanggagaling, yung iba pwede sa puso kunin. Diyan din kasi nanggagaling yung passion mo, na gusto mo yung ginagawa mo. Kung utak lang pinagkukunan mo ng ideya, hindi tao kungdi robot lang ang gumawa non.
Hindi naman ako nagsusulat ng dahil sa makukuhang puri ng iba. Naniniwala kasi ako na hindi tungkol dun ang pagsusulat. Ang mga isinusulat mo ay isang maliit na imahe ng sarili mo. Kaya kung yon ang itatanim ko sa isip ko habang nagsusulat, makikita yon ng mambabasa ko.
Nagsusulat lang din ako pag trip ko lang. Tulad nito. Ayokong nagsusulat nang hindi emotionally ready, dapat lahat ng sama ng loob nasa akin. Tulad ng tropa kong si Bob Ong, mas nakakapagsulat ako pag malungkot ako. Alam siguro naming sa ganong paraan gagaan ang loob namin.
Nakakawala ng kumpiyansa sa sarili ang pagsusulat. Naiisip mo kasi yung mga taong mas magagaling pa sayo, iniisip mo kung may magtyatyaga kahit isa man lang na magbasa ng gawa mo, iniisip mo ang magiging kritiko ng ibang tao sa gawa mo, at ang pinakamasaklap, napakaliit na tao mo kapag manunulat ka LANG. Kailangan gagawa ka muna ng personalidad para kilalanin ka ng tao sa mga sinusulat mo. Kailangan steady ka lang pag naalyiw na ang tao sa mga gawa mo. Kailangan mahuli mo ang panlasa ng maraming tao. Ang daming naiisip, ang daming kailangan. Pero karamihan sa mga pananaw na to ay mali. Hindi naman kumpitesyon ang pagsusulat, isa lang naman itong paraan ng pagpapakilala ng iyong sarili, paghahayag ng nararamdaman mo.
Yun lang naman ang mga simpleng proud to be ko sa buhay. Nakakalungkot isipin na iyan pa lang. Pero hindi ko naman dapat madaliin ang buhay, alam kong madami pa akong masusulat. Madami pa akong magagawa. *end*
Kung tatanungen mo ang isang bata kung ano ang gusto niyang maging paglaki niya, malamang sasagutin ka non ng di nag-aalinglangan at akala mo eh hindi na magbabago ang isip niya hanggang pagtanda niya. Gusto niyang maging pulis kasi gusto niyang manghuli ng masasama. Gusto niyang maging sundalo kasi trip niya ang baril-barilan. O kaya naman eh doktor kasi gusto niyang makapanggamot ng maysakit. Ngingitian mo lang yung mga sagot nila kasi napaka-isip bata kung papakinggan, pero kung iisipin mo, nandon ang hangarin nilang makatulong sa mga kababayan nila. Makikilala mo ang bawat personalidad ng mga batang ito. Yung iba napaninindigan, yung iba hindi. May iba kasing talentong nakalaan sakanila siguro.
Natanong din ako ng ganyan noon, lahat naman yata tayo. Kailangan kasi yun sa yearbook namin nung prep. Doktor ang sinagot ko. Pero hindi yun ang trip ko. Wala lang, majority kasi ng klase yun ang isinagot. Nakigaya lang ako. Yun ata ang uso eh.
Nung lumaki na ako, yung mejong laki lang, nagsimula akong magturo sa mga batang mas maliliit sakin. Wala lang. Trip ko lang ulit. Tinurunan ko sila ng Spelling, Math, Science, lahat ng subject na itunuturo din sakin sa school. Nagdadasal pa nga kami before and after ng "klase" namin. Nagpapalaro pa ako pagkatapos. May mga prize! Yung mga laruan ko dati na hindi ko na ginagamit minsan ang papremyo ko, minsan kendi o biskwit. Ang sarap palang matawag na "teacher" no? Hindi lang ako naging teacher sakanila, naging ate din ako na nalalapitan nila pag nag-aaway away sila. Madalas pa akong masabihan nun isa kong estudyante na ang ganda ko daw ngayon. Akala niya siguro patok sakin ang favoritism. Pero noon lang yun. Tinigilan niya na yon nung wala siyang napala, siguro natauhan.
Nagsimula sa apat yung mga naging "estudyante" ko. Tapos naging lima.. Naging anim... Tapos pito. Mahilig ako sa bata noon. Ngayon, depende nalang kung cute. Malapit ako sa mga bata noon, natututo kasi ako sakanila. Hanggang ngayon naman. Pero ang pinakamahalagang aral na nakuha ko sakanila ay nadadaan sa paglilibang ang lahat ng problema mo.
Pero nung tumanda na ako, pati na din sila, napag-isip isip ko na hindi na nila ko kailangan. Marunong na silang mag-aral mag-isa at karamihan sakanila ay honor students pa. Hindi na din nila ko kinikilalang teacher ngayon, nakakalungkot isipin.
Pagtungtong ko ng grade 6, nahilig ako sa pagsusulat ng tula. Kahit pangit yung gawa ko natutuwa ako pag NAKAKATAPOS ako ng tula. Hanggang narinig ko yung isang classmate ko nung nagtanong siya sa teacher namin, "Ano po ba yung course sa pagsusulat?" sagot ng teacher namin, "Journalism." JOURNALISM! Yun ang gusto ko.Gusto ko DIN yun.
Dun ko nalaman ang pangarap ko. Hindi pag-dodoktor o pagtuturo ang trip ko. Trip ko magsulat. GUSTO kong magsulat. Pagtungtong ko ng first year, di ko masyadong napagtuunan ng pansin ang pagsusulat. Masyado siguro akong busy kakamemorize ng formulas sa Integrated Science o kakaisip ko paano ko igagapang ang nag-aagaw buhay kong grade sa Elementary Algebra. Pero napupuri naman ang mga Formal Themes ko sa English. Lalo na pag kwentong K.I. (kathang isip.) lang. Di ko makakalimutan yung ataw na pinagbasa nung English teacher ko yung mga naka-perfect sa Formal Theme na pinagawa niya. "Yes! Moment ko na to!" Bulong ko sa sarili ko. Ang tagal kong hinintay ang pangalan kong matawag. Ang tagal, promise. Tinitingnan ko yung papel ko at kung paano ko yun babasahin. "Krriiingggg!", hanggang sa tumunog ang bell. Goodbye sa moment ko.
Nung nag-second year ako, mas lalong hindi ko napagtuunan ng pansin ang pagsusulat. Nabarkada kasi ako. Pero nakakagawa naman ako ng mga simpleng patawang kanta na hango sa ibang kantang pinalitan ko ng lyrics. Tinuturing kong pagsusulat yon, nilagyan lang naman ng tono pero ganon din yon. Napuri padin naman ang mga gawa ko kahit papano. Nanghingi pa nga ng kopya yung teacher ko ng isang kantang gawa ko. Ang sarap pakinggan pag kinakanta yun ng mga kaklase ko. Ang sarap ipagmalaking ako ang gumawa non.
Nung third year ako, mas lalong lalo akong nalihis ng atensyon sa pagsusulat. Hindi na ako nakakapagsulat, hindi dahil tinatamad ako, kungdi dahil wala na akong oras. Aminin man ng lahat, 3rd year ang pinakamahirap at pinakamasayang parte ng hayskul. Nandiyan kasi ang best of friends na sina Geometry, Chemistry at Trigonometry. Iisa pa nga ang motto ng mga yan eh, "Ibagsak lahat ng tamad!". Pero nung pinagawa kami ng teacher namin sa Geometry ng essay tungkol sa siyam na buwan naming pamamalagi sa tiyan ng nanay namin. Oo! Di ka nagkakamali ng basa! GEOMETRY teacher ang nagpagawa niyan. Hindi ko alam kung expired na peanut butter yung naipalaman niya sa tinapay niya. Dahil yun lang ang assignment nung araw na yun, napaghandaan ko ang obra kong iyon. Kinabukasan, binasa niya sa harap yung gawa ko. =)
Simple lang daw magsulat. Kukuha ka ng papel at panulat, at hahayaan ang kamay mong isalin sa papel lahat ng naiisip mo. Para sakanila yon. Pero para sakin, hindi simpleng magsulat. Hindi sapat na hayaan mo nalang lahat ng trabaho sa kamay at isip mo, kailangan mo din isapalagay na kailangan may kabuluhan ang isinusulat mo. Kailangan mong sumulat kasama ang puso mo. Hindi naman lahat ng ideya sa isip lang nanggagaling, yung iba pwede sa puso kunin. Diyan din kasi nanggagaling yung passion mo, na gusto mo yung ginagawa mo. Kung utak lang pinagkukunan mo ng ideya, hindi tao kungdi robot lang ang gumawa non.
Hindi naman ako nagsusulat ng dahil sa makukuhang puri ng iba. Naniniwala kasi ako na hindi tungkol dun ang pagsusulat. Ang mga isinusulat mo ay isang maliit na imahe ng sarili mo. Kaya kung yon ang itatanim ko sa isip ko habang nagsusulat, makikita yon ng mambabasa ko.
Nagsusulat lang din ako pag trip ko lang. Tulad nito. Ayokong nagsusulat nang hindi emotionally ready, dapat lahat ng sama ng loob nasa akin. Tulad ng tropa kong si Bob Ong, mas nakakapagsulat ako pag malungkot ako. Alam siguro naming sa ganong paraan gagaan ang loob namin.
Nakakawala ng kumpiyansa sa sarili ang pagsusulat. Naiisip mo kasi yung mga taong mas magagaling pa sayo, iniisip mo kung may magtyatyaga kahit isa man lang na magbasa ng gawa mo, iniisip mo ang magiging kritiko ng ibang tao sa gawa mo, at ang pinakamasaklap, napakaliit na tao mo kapag manunulat ka LANG. Kailangan gagawa ka muna ng personalidad para kilalanin ka ng tao sa mga sinusulat mo. Kailangan steady ka lang pag naalyiw na ang tao sa mga gawa mo. Kailangan mahuli mo ang panlasa ng maraming tao. Ang daming naiisip, ang daming kailangan. Pero karamihan sa mga pananaw na to ay mali. Hindi naman kumpitesyon ang pagsusulat, isa lang naman itong paraan ng pagpapakilala ng iyong sarili, paghahayag ng nararamdaman mo.
Yun lang naman ang mga simpleng proud to be ko sa buhay. Nakakalungkot isipin na iyan pa lang. Pero hindi ko naman dapat madaliin ang buhay, alam kong madami pa akong masusulat. Madami pa akong magagawa. *end*
Saturday, April 10, 2010
ANOTHER SET OF PAULO COELHO QUOTES
NAKO, IT'S YOUR LOST IF YOU'LL NOT READ THIS. I'm smiling while browsing some of his quotes in his fan page. He's very inspiring. I think Morrie Schwartz and Paulo Coelho are relatives.
No one can lose anyone, because no one owns anyone.
In true love you want your partner to be happy. In false love you want your partner.
You can become blind by seeing each day as a similar one. Each day is different, each day brings a miracle of its own. It's just a matter of paying attention to this miracle. Follow the signs your heart is giving you right now.
Don’t allow your wounds to turn you into a person you are not.
If you live to please other people, everybody may like you, but your are going to hate yourself.
I’m not a body with a soul, I’m a soul that has a visible part called body.
Accept joy even if you're afraid it might end one day.
You need to wake up if you want to dream.
To enjoy the rainbow, first enjoy the rain.
The wise are wise because they love. Fools are fools because they are convinced they can understand love.
Love your enemy. But don’t forget he is not your friend.
Man only learnt how to fly when he stopped imitating the birds.
In love you always win, even if you lose.
JOY goes against the foundations of mathematics: it multiplies when we divide.
To live is to love. Everything else is just details.
Disobedience can be a virtue, when you know how to use it.
Cloning Confucius: The funniest people are the saddest ones.
When your legs are tired, walk with your heart.
No one can lose anyone, because no one owns anyone.
In true love you want your partner to be happy. In false love you want your partner.
You can become blind by seeing each day as a similar one. Each day is different, each day brings a miracle of its own. It's just a matter of paying attention to this miracle. Follow the signs your heart is giving you right now.
Don’t allow your wounds to turn you into a person you are not.
If you live to please other people, everybody may like you, but your are going to hate yourself.
I’m not a body with a soul, I’m a soul that has a visible part called body.
Accept joy even if you're afraid it might end one day.
You need to wake up if you want to dream.
To enjoy the rainbow, first enjoy the rain.
The wise are wise because they love. Fools are fools because they are convinced they can understand love.
Love your enemy. But don’t forget he is not your friend.
Man only learnt how to fly when he stopped imitating the birds.
In love you always win, even if you lose.
JOY goes against the foundations of mathematics: it multiplies when we divide.
To live is to love. Everything else is just details.
Disobedience can be a virtue, when you know how to use it.
Cloning Confucius: The funniest people are the saddest ones.
When your legs are tired, walk with your heart.
Friday, April 9, 2010
Paulo Coelho
I've came across his fan page. I've gathered some of his sayings. Damn, he's one of Bob Ong's variety. I'll share some:
Sometimes, the "wrong" train take us to the right place.
Only a fool makes threats. Only another fool feels threatened.
When love rules, power disappears. When power rules, love disappears.
If you have a dream, don't waste a lot of energy explaining why.
Nobody can cause you any harm without your permission.
The universe only makes sense if you can share it with someone.
It is the possibility of having a dream come true that makes life interesting.
I've learned more by not following bad examples than by following good examples.
Don't be easily intimidated. Behind a cold face there is always an insecure heart.
None of us can be in the present and the past at the same time, not even when we try to understand the things that happen to us. Close the door,change the record, clean the house. Stop being who you were, become who you are now.
Don't allow your mind tell your heart what to do. The mind gives up easily.
You may only live once, but if you do it right, once is enough.
And the best one in the bunch:
You can hurt with your words, but you can also hurt with your silence.
I've only read one of his books, and upon reading his sayings, I am encouraged to read more of it. The library have them. =)
Sometimes, the "wrong" train take us to the right place.
Only a fool makes threats. Only another fool feels threatened.
When love rules, power disappears. When power rules, love disappears.
If you have a dream, don't waste a lot of energy explaining why.
Nobody can cause you any harm without your permission.
The universe only makes sense if you can share it with someone.
It is the possibility of having a dream come true that makes life interesting.
I've learned more by not following bad examples than by following good examples.
Don't be easily intimidated. Behind a cold face there is always an insecure heart.
None of us can be in the present and the past at the same time, not even when we try to understand the things that happen to us. Close the door,change the record, clean the house. Stop being who you were, become who you are now.
Don't allow your mind tell your heart what to do. The mind gives up easily.
You may only live once, but if you do it right, once is enough.
And the best one in the bunch:
You can hurt with your words, but you can also hurt with your silence.
I've only read one of his books, and upon reading his sayings, I am encouraged to read more of it. The library have them. =)
I love my Mom :)
I love my mom. Well who wouldn't right?
Well, to all those fellas whom their mothers are still young, you're lucky. To others whom their mothers are experiencing rheumatism, let us share our similar insights here. It is really tough to deal with aged parents. I mean, they're KSP, they're nearly deaf, and they lose temper easily. They got too emotional too. And those things really pisses most of us right? But come to think of it, for all these years, our parents, especially our mothers never gets tired of telling us that it is wrong to bite our nails, to stop this and that, to unintentionally scold us because we played so much water inside the bathroom, and some other random totty stuffs. And as we grow older, she never get whacked telling us to go home early because she'll prepare a sumptuous dinner, advising us not to fall in love recklessly, shout at us and tell us how much we meant to her, and some other random teenage stuffs again. Mothers are never tired. We thought. I thought too.
There's one scenario wherein I'll never forget about my mother. She came home from work, exhausted and feeling dizzy. Dala na rin ng stress, she got mad at us. She yelled so much and told us that she is really tired of her life. That was the first time I saw my mother complained that hard. And I really felt bad about her. I considered myself "a burden" for her. She cried hard that day and we were all speechless.
That seemed to be too much right? Housewives or working moms, they all get tired. Working moms? Does that sound redundant? I do believe that the word mother alone shows that she's working.
Mom, I loved you yesterday, I love you tomorrow and everyday. You were there for me my first day of school, to hold my hand and give me courage to go. You listened to me when I needed to talk, you talked to me when I needed to listen. You let me grow and learn from my own mistakes.You never left my side when I was feeling down, I knew you would be there to pick me up. I wish there was a way I could repay all the things you have done for me. :)
Love your mom. Okay? You never know when God will take her away from you.
Well, to all those fellas whom their mothers are still young, you're lucky. To others whom their mothers are experiencing rheumatism, let us share our similar insights here. It is really tough to deal with aged parents. I mean, they're KSP, they're nearly deaf, and they lose temper easily. They got too emotional too. And those things really pisses most of us right? But come to think of it, for all these years, our parents, especially our mothers never gets tired of telling us that it is wrong to bite our nails, to stop this and that, to unintentionally scold us because we played so much water inside the bathroom, and some other random totty stuffs. And as we grow older, she never get whacked telling us to go home early because she'll prepare a sumptuous dinner, advising us not to fall in love recklessly, shout at us and tell us how much we meant to her, and some other random teenage stuffs again. Mothers are never tired. We thought. I thought too.
There's one scenario wherein I'll never forget about my mother. She came home from work, exhausted and feeling dizzy. Dala na rin ng stress, she got mad at us. She yelled so much and told us that she is really tired of her life. That was the first time I saw my mother complained that hard. And I really felt bad about her. I considered myself "a burden" for her. She cried hard that day and we were all speechless.
That seemed to be too much right? Housewives or working moms, they all get tired. Working moms? Does that sound redundant? I do believe that the word mother alone shows that she's working.
Mom, I loved you yesterday, I love you tomorrow and everyday. You were there for me my first day of school, to hold my hand and give me courage to go. You listened to me when I needed to talk, you talked to me when I needed to listen. You let me grow and learn from my own mistakes.You never left my side when I was feeling down, I knew you would be there to pick me up. I wish there was a way I could repay all the things you have done for me. :)
Love your mom. Okay? You never know when God will take her away from you.
Sunday, March 28, 2010
Friday, March 26, 2010
Daig ko pa ang Speechless
...
...
...
Ano ba yan. Eto hirap pag bakasyon, wala akong magawa. Tataba nanaman ba ako nito? Ganon nanaman ba ulit ang sistema? Taon taon nalang!
Tinatamad ako magkwento sa lakad ko kahapon. Basta nag-Mcdo kami. Urat kasi! No Migs?
At wala din ako sa mood mag-ingles. Baka magtampo si Bob Ong sakin pag minsanan ko lang gamitin ang wika namin. Close? Tutal nabanggit ko naman si Bob Ong, siya nalang ang pag-usapan natin. Wala na rin akong magagawa, napakawalang kwenta ng post na to.
Nag-meet kami ni Bob Ong sa loob ng libro niyang Bakit Baligtad Magbasa ng Libro ang mga Pilipino? Actually nung mga oras na yun bored din ako kaya naisipan kong basahin. Nakakalat lang kasi sa bahay. Inaalikabok. Madumi na. Hindi ko alam na yung librong yun pala ang magmumulat sa mata ko sa mga gusto kong abutin sa buhay. Yung librong akala ko kalat lang sa bahay. Bullshit ka Bob Ong!
Bilib ako sa sarili ko, di talaga ko mahilig magbasa talaga. Pero nang matapos ko yung librong yun, naghanap ako ng iba pa niyang libro. Ayos kasi yung mensahe, totoong masakit.
Yung Bakit Baligtad Magbasa ng Libro ang mga Pilipino? na libro niya, simula palang nung libro mapapaisip ka na. Matatawa ka na nga lang minsan sa mga kakulangan ng common sense ng mga Pilipino. Nakakaalyiw. Binuklat ko ng binuklat. Sinapuso ko bawat mensaheng nais iparating ni Bob. Nagpatuloy ako sa pagbabasa.
...
...
...
... At nagbasa pa. Habang pakapal ng pakapal yung mga pahinang nabasa ko na, gumagawa na ko ng maliit na kwarto sa isip ko -- doon sa kwartong yun nalaman ko kung ano ba talaga ang gusto ko.
Minsan nga hindi ko na matawag na pagbabasa pa yon, sa tuwing nagbabasa kasi ako ng mga libro niya, nagiging makatotohanan lahat. Para bang kasama ako sa kwento. Minsan hindi lang pala dapat ang mga mata mo ang ginagamit mo sa pagbabasa, pati pala ang puso.
Pagtapos ng librong yun, binasa ko naman yung ABNKKBSNPLAko?! Wag kang matatawa pero naiyak ako sa kwento. Tungkol kasi to sa pag-aaral niya. May catch phrase siyang sinabi don. Yung kailangan niya ng oras na walang magsasabing mali siya. Parang ganon! Tae. Hiniram ko lang kasi yung librong yun eh. Di ko tuloy mailagay dito.
Natapos ko yung libro ng wala pang isang araw. Ang daming aral. Nainis ako kasi ang babaw ng tingin ko sa sarili ko pagkatapos nun. Minaliit ko ang pag-aaral ko. Akala ko kasi marami pang opurtunidad akong matatanggap. Yun pala, isang beses lang pala ang pagkakataon na yun.

Sunod kong nabasa ang Kapitan Sino. Sobra akong naiyak sa ending. Nakakainis kasi. Parang totoo talaga. As in binasa ko pa ulit yun pagtapos ko basahin. At nung natapos ko ulit, naiyak pa din ako.
Tessa: Maganda ba ang langit?
Rogelio: Oo.
Tessa: May buwan?
Rogelio: Wala.
Tessa: May mga bituin?
Rogelio: Oo.
Tessa: Nagsisinungaling ka.
Rogelio: Pano mo alam?
Tessa: Hindi ka sa langit nakatingin.
Di ako sure kung yan yung exact words. Pero nanjan yung thought. Jan ako lalo pag napahanga kay Bob. Bulag nga pala si Tessa.
Hindi pala kailangan ng pangalan para makilala ka sa mga kabutihang nagawa mo. Basta dapat sa tuwing tutulong ka, alam mo sarili mong gusto mo ang ginagawa mo -- at hindi dahil sa may pinanghahawakan kang responsibilidad, o may mga kaya kang gawin na hindi kaya ng iba. Yan ang mensahe sakin ni Kapitan Sino. Sana magkita kami ulit. Iniligtas niya din kasi ako sa pagkakahulog ko sa bangin na puno ng maling paniniwala ko sa buhay. Dininig niya yung saklolo ko. Sayang hindi naisulat yun ni Bob sa libro niya.
Sunod kong binasa ang Stainless Longganisa. Yan ang paborito ko. Tungkol kasi yan sa karir niya ngayon -- ang pagsusulat. Lalo siyang nagsilbing inspirasyon na ipagpursigi ko yung pangarap kong maging tulad niya. Di ko makakalimutan nung kinuwento niya doon na may umangkin daw sa akda niyang ABNKKBSNPLAko?! Natawa na lamang siya ng malaman niya yon. Sinabi pa niya na di daw maiiwasang maikulong mo ang sarili mo sa mga ideyang nakukuha mo sa paborito mong manunulat. Sinasabi lamang niyang hindi maiiwasang may mga bahagi kang magagaya o makokopya. Pero yun ang dapat mong iwasan. Kailangan mong gumawa ng sarili mong ideya. Sariling mga salita sa tuwing susulat ka.
"The older I grow, the less important the commas become. Let the reader catch his own breathe."
Nandon yan sa libro niya. :-D
Sunod kong binasa ang Mac Arthur. Dalawang oras ko lang atang inupuan yon. Nasa 100 pages lang kasi. Pero maganda ang kwento. May aral. Hindi lahat ng tao nabibigyan ng pagkakataong magbago. Katulad ni Cyrus.
"Mga bata pa kayo. Pag pinaniwalaan namin kayong hindi kayo naglalaro ng tubig kahit na basang-basa ang mga damit ninyo, kayo ang niloloko namin. HIndi kayo ang nakakapanloko."
- Mang Justo, Lolo ni Cyrus.
Hindi ko pa nababasa lahat. Minsan nga bibisita ako sa National Bookstore tas doon ko babasahin. Wala akong pera para bumili. At hindi ko kailangang bumili, isinasapuso ko kasi yung mensahe.
Gusto ko ding magsulat. Magsulat ng tulad ni Bob. Gustong-gusto ko. Minsan kong sinubukang sumulat ng maikling kwento, nanginginig ang kamay ko habang hawak ko ang bolpen. Walang pumapasok sa isip ko na mga ideya. Siguro kasi masyado kong pinipilit ang sarili kong maging kasing galing agad niya, nakalimutan ko na ang lahat nga pala ay nagsisimula sa maliit. Kahit gusto kong magsulat, kapag walang ideyang pumapasok sa isip ko, hindi ko pinipilit sumulat. Bakit? Kahit pa gusto mo yun, kung hindi naman gumagana ang isip mo kasama ng puso mo, wala ka ding masusulat. Hayaan mong ang oras na mismo ang magsabi at hayaan ang kamay mong ramdamin ang bawat letrang ginagawa mong "miyembro" ng kwento mo.
Haynako. Masyado na akong "speechless". Yan pala ang walang masabi ha. Masaya ako kasi mas masarap magsulat kapag tagalog ang gamit mo. Trying hard naman kasi akong mag-ingles. Sana may magtyagang magbasa.
...
...
Ano ba yan. Eto hirap pag bakasyon, wala akong magawa. Tataba nanaman ba ako nito? Ganon nanaman ba ulit ang sistema? Taon taon nalang!
Tinatamad ako magkwento sa lakad ko kahapon. Basta nag-Mcdo kami. Urat kasi! No Migs?
At wala din ako sa mood mag-ingles. Baka magtampo si Bob Ong sakin pag minsanan ko lang gamitin ang wika namin. Close? Tutal nabanggit ko naman si Bob Ong, siya nalang ang pag-usapan natin. Wala na rin akong magagawa, napakawalang kwenta ng post na to.

Bilib ako sa sarili ko, di talaga ko mahilig magbasa talaga. Pero nang matapos ko yung librong yun, naghanap ako ng iba pa niyang libro. Ayos kasi yung mensahe, totoong masakit.
Yung Bakit Baligtad Magbasa ng Libro ang mga Pilipino? na libro niya, simula palang nung libro mapapaisip ka na. Matatawa ka na nga lang minsan sa mga kakulangan ng common sense ng mga Pilipino. Nakakaalyiw. Binuklat ko ng binuklat. Sinapuso ko bawat mensaheng nais iparating ni Bob. Nagpatuloy ako sa pagbabasa.
...
...
...
... At nagbasa pa. Habang pakapal ng pakapal yung mga pahinang nabasa ko na, gumagawa na ko ng maliit na kwarto sa isip ko -- doon sa kwartong yun nalaman ko kung ano ba talaga ang gusto ko.
Minsan nga hindi ko na matawag na pagbabasa pa yon, sa tuwing nagbabasa kasi ako ng mga libro niya, nagiging makatotohanan lahat. Para bang kasama ako sa kwento. Minsan hindi lang pala dapat ang mga mata mo ang ginagamit mo sa pagbabasa, pati pala ang puso.

Natapos ko yung libro ng wala pang isang araw. Ang daming aral. Nainis ako kasi ang babaw ng tingin ko sa sarili ko pagkatapos nun. Minaliit ko ang pag-aaral ko. Akala ko kasi marami pang opurtunidad akong matatanggap. Yun pala, isang beses lang pala ang pagkakataon na yun.

Sunod kong nabasa ang Kapitan Sino. Sobra akong naiyak sa ending. Nakakainis kasi. Parang totoo talaga. As in binasa ko pa ulit yun pagtapos ko basahin. At nung natapos ko ulit, naiyak pa din ako.
Tessa: Maganda ba ang langit?
Rogelio: Oo.
Tessa: May buwan?
Rogelio: Wala.
Tessa: May mga bituin?
Rogelio: Oo.
Tessa: Nagsisinungaling ka.
Rogelio: Pano mo alam?
Tessa: Hindi ka sa langit nakatingin.
Di ako sure kung yan yung exact words. Pero nanjan yung thought. Jan ako lalo pag napahanga kay Bob. Bulag nga pala si Tessa.
Hindi pala kailangan ng pangalan para makilala ka sa mga kabutihang nagawa mo. Basta dapat sa tuwing tutulong ka, alam mo sarili mong gusto mo ang ginagawa mo -- at hindi dahil sa may pinanghahawakan kang responsibilidad, o may mga kaya kang gawin na hindi kaya ng iba. Yan ang mensahe sakin ni Kapitan Sino. Sana magkita kami ulit. Iniligtas niya din kasi ako sa pagkakahulog ko sa bangin na puno ng maling paniniwala ko sa buhay. Dininig niya yung saklolo ko. Sayang hindi naisulat yun ni Bob sa libro niya.

"The older I grow, the less important the commas become. Let the reader catch his own breathe."
Nandon yan sa libro niya. :-D

"Mga bata pa kayo. Pag pinaniwalaan namin kayong hindi kayo naglalaro ng tubig kahit na basang-basa ang mga damit ninyo, kayo ang niloloko namin. HIndi kayo ang nakakapanloko."
- Mang Justo, Lolo ni Cyrus.
Hindi ko pa nababasa lahat. Minsan nga bibisita ako sa National Bookstore tas doon ko babasahin. Wala akong pera para bumili. At hindi ko kailangang bumili, isinasapuso ko kasi yung mensahe.
Gusto ko ding magsulat. Magsulat ng tulad ni Bob. Gustong-gusto ko. Minsan kong sinubukang sumulat ng maikling kwento, nanginginig ang kamay ko habang hawak ko ang bolpen. Walang pumapasok sa isip ko na mga ideya. Siguro kasi masyado kong pinipilit ang sarili kong maging kasing galing agad niya, nakalimutan ko na ang lahat nga pala ay nagsisimula sa maliit. Kahit gusto kong magsulat, kapag walang ideyang pumapasok sa isip ko, hindi ko pinipilit sumulat. Bakit? Kahit pa gusto mo yun, kung hindi naman gumagana ang isip mo kasama ng puso mo, wala ka ding masusulat. Hayaan mong ang oras na mismo ang magsabi at hayaan ang kamay mong ramdamin ang bawat letrang ginagawa mong "miyembro" ng kwento mo.
Haynako. Masyado na akong "speechless". Yan pala ang walang masabi ha. Masaya ako kasi mas masarap magsulat kapag tagalog ang gamit mo. Trying hard naman kasi akong mag-ingles. Sana may magtyagang magbasa.
Tuesday, March 23, 2010
Usherette
Yesterday, kahapon. Nag-usherette kami sa GS graduation.
When I arrived, I headed towards the CR kagaad to change clothes. Kelangan kasi naka-Filipiniana kami. Damn! Ang sakit ng sun burn ko, ng braso, injured pa ang paa ko. Damn. Damn. Damn! So yun, we applied make up na and pumila kami sa may tent. Katapat ko si Arnold. Nagpaligsahan pa kami na paramihan daw ng magrereply don sa good afternoon. Talo siya, tambak. Tas iniba ko yung rules, "Tara yung magaganda at gwapo lang batiin natin."
...
...
...
"Shit arnold mapapanisan tayo ng laway pag ganito! Walang matinong mukha!"
So ayun, tawanan kami. Pagandahan pa kami ng bati. Ayun, mass na. Grabe! 1 and 1/2 hour kaming nakatayo. Damn. Mahilo hilo nako sa gutom that time. Buti nalang nagpamerienda si Ms. D ng sandwich na gulay. Haha. Walang di masarap sa gutom!
So yung program na nga mismo. Nagkaron ng mejo aberya sa pagshishift ng pagtayo pero naayos naman. Bago umuwi, nagpakain muna si Nanay at Tatay. (Kamzee) Ang sarap ng menudo, the best! Ayun, ang dami kong nakain. Sira ang diet ko! We laughed so much. Para kaming mga tanga. Pati si Tricia.
Dubhe: Ayoko talaga ng carrots.
Tricia: Ako din ayoko magcollege kasi mamamasahe pa.
Mary Ann: Bakit saan ka ba mag-aaral?
ANG NAKAKATAWA DON SINAKYAN PA NI MARY ANN EH. BADTRIP! XD
Ayun, pauwi na nga. Nagroadtrip kami kasi hinatid kami ni Tatay pati Nanay. Grabe parang mga hayop kaming idedeliver sa Manila Zoo. Ang ingay! Si PM tuwang tuwa, first time niya yun. Hahahaha! :-D
Wala nga akong love life, I've got the best of friends naman. DAMN!
When I arrived, I headed towards the CR kagaad to change clothes. Kelangan kasi naka-Filipiniana kami. Damn! Ang sakit ng sun burn ko, ng braso, injured pa ang paa ko. Damn. Damn. Damn! So yun, we applied make up na and pumila kami sa may tent. Katapat ko si Arnold. Nagpaligsahan pa kami na paramihan daw ng magrereply don sa good afternoon. Talo siya, tambak. Tas iniba ko yung rules, "Tara yung magaganda at gwapo lang batiin natin."
...
...
...
"Shit arnold mapapanisan tayo ng laway pag ganito! Walang matinong mukha!"
So ayun, tawanan kami. Pagandahan pa kami ng bati. Ayun, mass na. Grabe! 1 and 1/2 hour kaming nakatayo. Damn. Mahilo hilo nako sa gutom that time. Buti nalang nagpamerienda si Ms. D ng sandwich na gulay. Haha. Walang di masarap sa gutom!
So yung program na nga mismo. Nagkaron ng mejo aberya sa pagshishift ng pagtayo pero naayos naman. Bago umuwi, nagpakain muna si Nanay at Tatay. (Kamzee) Ang sarap ng menudo, the best! Ayun, ang dami kong nakain. Sira ang diet ko! We laughed so much. Para kaming mga tanga. Pati si Tricia.
Dubhe: Ayoko talaga ng carrots.
Tricia: Ako din ayoko magcollege kasi mamamasahe pa.
Mary Ann: Bakit saan ka ba mag-aaral?
ANG NAKAKATAWA DON SINAKYAN PA NI MARY ANN EH. BADTRIP! XD
Ayun, pauwi na nga. Nagroadtrip kami kasi hinatid kami ni Tatay pati Nanay. Grabe parang mga hayop kaming idedeliver sa Manila Zoo. Ang ingay! Si PM tuwang tuwa, first time niya yun. Hahahaha! :-D
Wala nga akong love life, I've got the best of friends naman. DAMN!
Ang Part II
I'm done wasting my time doing nothing at home. Wala kasing pumayag na gumala with me. So I watched Anime nalang. I hate doing nothing kasi nasisira yung diet ko. Kain ako ng kain para lang may magawa. Tsk. I should discipline myself now.
So san ako natapos? Hmm. Don sa umulan nung bandang hapon. Haaay! I was so pissed off kasi ayoko ng naulan pag nagsiswimming. Siguro not that time talaga. I wanted to enjoy the sun badly. So ayun, nagyaya sila ng magslide for the last time. Last! Nakaapat kaming last! Parang timang lang. So after that I took a bath na, grabe after kong lumabas ng CR all the people were looking at me. Grabe! Sobra pala yung initim ko. Eh nakasleeveless pa ko nun. Grabe yung tan line ko. As in. So I've exchanged clothes with Sharm. Thanks talaga! Grabe. I looked drunk coz my eyes were red at that time, my face is swollen red talaga. Nakashades tuloy ako kahit walang araw.
After that, they ate at KFC. Kasama ako pero di ako kumain, empty pocket na kasi ako. After non, we went to Nica's house to borrow her Filipiniana. Maguusherette kasi ako kinabukasan sa GS grad. Damn. Todo laughtrip kami don, pinagtitripan namin si Sharm. RYOMA ECHIZEN. "You're my Edzen Chicken". Yan ang tamang palusot! Pati si Migs eh hindi nakaligtas sa pangtitrip. Can't you C? Bumanat pa si Arnold ng C-Saw and I was so annoyed. Ang corny!! xD
Si Arnold din hindi nakaligtas. He has the funniest way of laughing kasi. He tried avoiding it pero hindi talaga mapigilan. Patawa!
Ayun, after non umuwi na kami. :-D
So san ako natapos? Hmm. Don sa umulan nung bandang hapon. Haaay! I was so pissed off kasi ayoko ng naulan pag nagsiswimming. Siguro not that time talaga. I wanted to enjoy the sun badly. So ayun, nagyaya sila ng magslide for the last time. Last! Nakaapat kaming last! Parang timang lang. So after that I took a bath na, grabe after kong lumabas ng CR all the people were looking at me. Grabe! Sobra pala yung initim ko. Eh nakasleeveless pa ko nun. Grabe yung tan line ko. As in. So I've exchanged clothes with Sharm. Thanks talaga! Grabe. I looked drunk coz my eyes were red at that time, my face is swollen red talaga. Nakashades tuloy ako kahit walang araw.
After that, they ate at KFC. Kasama ako pero di ako kumain, empty pocket na kasi ako. After non, we went to Nica's house to borrow her Filipiniana. Maguusherette kasi ako kinabukasan sa GS grad. Damn. Todo laughtrip kami don, pinagtitripan namin si Sharm. RYOMA ECHIZEN. "You're my Edzen Chicken". Yan ang tamang palusot! Pati si Migs eh hindi nakaligtas sa pangtitrip. Can't you C? Bumanat pa si Arnold ng C-Saw and I was so annoyed. Ang corny!! xD
Si Arnold din hindi nakaligtas. He has the funniest way of laughing kasi. He tried avoiding it pero hindi talaga mapigilan. Patawa!
Ayun, after non umuwi na kami. :-D
Monday, March 22, 2010
Parable of the pencil
The Pencil Maker took the pencil aside, just before putting him into the box.
"There are 5 things you need to know," he told the pencil, "Before I send you out into the world. Always remember them and never forget, and you will become the best pencil you can be."
"One: You will be able to do many great things, but only if you allow yourself to be held in Someone's hand."
"Two: You will experience a painful sharpening from time to time, but you'll need it to become a better pencil."
"Three: You will be able to correct any mistakes you might make."
"Four: The most important part of you will always be what's inside."
"And Five: On every surface you are used on, you must leave your mark. No matter what the condition, you must continue to write."
The pencil understood and promised to remember, and went into the box with purpose in its heart.
Now replacing the place of the pencil with you. Always remember them and never forget, and you will become the best person you can be.
One: You will be able to do many great things, but only if you allow yourself to be held in God's hand. And allow other human beings to access you for the many gifts you possess.
Two: You will experience a painful sharpening from time to time, by going through various problems in life, but you'll need it to become a stronger person.
Three: You will be able to correct any mistakes you might make.
Four: The most important part of you will always be what's on the inside.
And Five: On every surface you walk through, you must leave your mark. No matter what the situation, you must continue to do your duties.
"There are 5 things you need to know," he told the pencil, "Before I send you out into the world. Always remember them and never forget, and you will become the best pencil you can be."
"One: You will be able to do many great things, but only if you allow yourself to be held in Someone's hand."
"Two: You will experience a painful sharpening from time to time, but you'll need it to become a better pencil."
"Three: You will be able to correct any mistakes you might make."
"Four: The most important part of you will always be what's inside."
"And Five: On every surface you are used on, you must leave your mark. No matter what the condition, you must continue to write."
The pencil understood and promised to remember, and went into the box with purpose in its heart.
Now replacing the place of the pencil with you. Always remember them and never forget, and you will become the best person you can be.
One: You will be able to do many great things, but only if you allow yourself to be held in God's hand. And allow other human beings to access you for the many gifts you possess.
Two: You will experience a painful sharpening from time to time, by going through various problems in life, but you'll need it to become a stronger person.
Three: You will be able to correct any mistakes you might make.
Four: The most important part of you will always be what's on the inside.
And Five: On every surface you walk through, you must leave your mark. No matter what the situation, you must continue to do your duties.
Mountain story
A son and his father were walking on the mountains.
Suddenly, his son falls, hurts himself and screams: "AAAhhhhhhhhhhh!!!"
To his surprise, he hears the voice repeating, somewhere in the mountain: "AAAhhhhhhhhhhh!!!"
Curious, he yells: "Who are you?"
He receives the answer: "Who are you?"
And then he screams to the mountain: "I admire you!"
The voice answers: "I admire you!"
Angered at the response, he screams: "Coward!"
He receives the answer: "Coward!"
He looks to his father and asks: "What's going on?"
The father smiles and says: "My son, pay attention."
Again the man screams: "You are a champion!"
The voice answers: "You are a champion!"
The boy is surprised, but does not understand.
Then the father explains: "People call this ECHO, but really this is LIFE.
It gives you back everything you say or do.
Our life is simply a reflection of our actions.
If you want more love in the world, create more love in your heart.
If you want more competence in your team, improve your competence.
This relationship applies to everything, in all aspects of life;
Life will give you back everything you have given to it.
Suddenly, his son falls, hurts himself and screams: "AAAhhhhhhhhhhh!!!"
To his surprise, he hears the voice repeating, somewhere in the mountain: "AAAhhhhhhhhhhh!!!"
Curious, he yells: "Who are you?"
He receives the answer: "Who are you?"
And then he screams to the mountain: "I admire you!"
The voice answers: "I admire you!"
Angered at the response, he screams: "Coward!"
He receives the answer: "Coward!"
He looks to his father and asks: "What's going on?"
The father smiles and says: "My son, pay attention."
Again the man screams: "You are a champion!"
The voice answers: "You are a champion!"
The boy is surprised, but does not understand.
Then the father explains: "People call this ECHO, but really this is LIFE.
It gives you back everything you say or do.
Our life is simply a reflection of our actions.
If you want more love in the world, create more love in your heart.
If you want more competence in your team, improve your competence.
This relationship applies to everything, in all aspects of life;
Life will give you back everything you have given to it.
Wait for the brick
A young and successful executive was traveling down a neighborhood street, going a bit too fast in his new Jaguar. He was watching for kids darting out from between parked cars and slowed down when he thought he saw something. As his car passed, no children appeared. Instead, a brick smashed into the Jag's side door! He slammed on the brakes and drove the Jag back to the spot where the brick had been thrown. The angry driver then jumped out of the car, grabbed the nearest kid and pushed him up against a parked car, shouting, "What was that all about and who are you?
Just what the heck are you doing?
That's a new car and that brick you threw is going to cost a lot of money.
Why did you do it?"
The young boy was apologetic. "Please mister ... please, I'm sorry... I didn't know what else to do," he pleaded.
"I threw the brick because no one else would stop..."
With tears dripping down his face and off his chin, the youth pointed to a spot just around a parked car.
"It's my brother," he said.
"He rolled off the curb and fell out of his wheelchair and I can't lift him up."
Now sobbing, the boy asked the stunned executive, "Would you please help me get him back into his wheelchair? He's hurt and he's too heavy for me."
Moved beyond words, the driver tried to swallow the rapidly swelling lump in his throat. He hurriedly lifted the handicapped boy back into the wheelchair, then took out his fancy handkerchief and dabbed at the fresh scrapes and cuts. A quick look told him everything was going to be okay.
"Thank you and may God bless you," the grateful child told the stranger.
Too shook up for words, the man simply watched the little boy push his wheelchair-bound brother down the sidewalk toward their home. It was a long, slow walk back to the Jaguar. The damage was very noticeable, but the driver never bothered to repair the dented side door. He kept the dent there to remind him of this message: Don't go through life so fast that someone has to throw a brick at you to get your attention!
Just what the heck are you doing?
That's a new car and that brick you threw is going to cost a lot of money.
Why did you do it?"
The young boy was apologetic. "Please mister ... please, I'm sorry... I didn't know what else to do," he pleaded.
"I threw the brick because no one else would stop..."
With tears dripping down his face and off his chin, the youth pointed to a spot just around a parked car.
"It's my brother," he said.
"He rolled off the curb and fell out of his wheelchair and I can't lift him up."
Now sobbing, the boy asked the stunned executive, "Would you please help me get him back into his wheelchair? He's hurt and he's too heavy for me."
Moved beyond words, the driver tried to swallow the rapidly swelling lump in his throat. He hurriedly lifted the handicapped boy back into the wheelchair, then took out his fancy handkerchief and dabbed at the fresh scrapes and cuts. A quick look told him everything was going to be okay.
"Thank you and may God bless you," the grateful child told the stranger.
Too shook up for words, the man simply watched the little boy push his wheelchair-bound brother down the sidewalk toward their home. It was a long, slow walk back to the Jaguar. The damage was very noticeable, but the driver never bothered to repair the dented side door. He kept the dent there to remind him of this message: Don't go through life so fast that someone has to throw a brick at you to get your attention!
4 Wives
There was a rich merchant who had 4 wives. He loved the 4th wife the most and adorned her with rich robes and treated her to delicacies. He took great care of her and gave her nothing but the best.
He also loved the 3rd wife very much. He's very proud of her and always wanted to show off her to his friends. However, the merchant is always in great fear that she might run away with some other men.
He too, loved his 2nd wife. She is a very considerate person, always patient and in fact is the merchant's confidante. Whenever the merchant faced some problems, he always turned to his 2nd wife and she would always help him out and tide him through difficult times.
Now, the merchant's 1st wife is a very loyal partner and has made great contributions in maintaining his wealth and business as well as taking care of the household. However, the merchant did not love the first wife and although she loved him deeply, he hardly took notice of her.
One day, the merchant fell ill. Before long, he knew that he was going to die soon. He thought of his luxurious life and told himself, "Now I have 4 wives with me. But when I die, I'll be alone. How lonely I'll be!"
Thus, he asked the 4th wife, "I loved you most, endowed you with the finest clothing and showered great care over you. Now that I'm dying, will you follow me and keep me company?" "No way!" replied the 4th wife and she walked away without another word.
The answer cut like a sharp knife right into the merchant's heart. The sad merchant then asked the 3rd wife, "I have loved you so much for all my life. Now that I'm dying, will you follow me and keep me company?" "No!" replied the 3rd wife. "Life is so good over here! I'm going to remarry when you die!" The merchant's heart sank and turned cold.
He then asked the 2nd wife, "I always turned to you for help and you've always helped me out. Now I need your help again. When I die, will you follow me and keep me company?" "I'm sorry, I can't help you out this time!" replied the 2nd wife. "At the very most, I can only send you to your grave." The answer came like a bolt of thunder and the merchant was devastated.
Then a voice called out : "I'll leave with you. I'll follow you no matter where you go." The merchant looked up and there was his first wife. She was so skinny, almost like she suffered from malnutrition. Greatly grieved, the merchant said, "I should have taken much better care of you while I could have !"
Actually, we all have 4 wives in our lives
a. The 4th wife is our body. No matter how much time and effort we lavish in making it look good, it'll leave us when we die.
b. Our 3rd wife ? Our possessions, status and wealth. When we die, they all go to others.
c. The 2nd wife is our family and friends. No matter how close they had been there for us when we're alive, the furthest they can stay by us is up to the grave.
d. The 1st wife is in fact our soul, often neglected in our pursuit of material, wealth and sensual pleasure.
He also loved the 3rd wife very much. He's very proud of her and always wanted to show off her to his friends. However, the merchant is always in great fear that she might run away with some other men.
He too, loved his 2nd wife. She is a very considerate person, always patient and in fact is the merchant's confidante. Whenever the merchant faced some problems, he always turned to his 2nd wife and she would always help him out and tide him through difficult times.
Now, the merchant's 1st wife is a very loyal partner and has made great contributions in maintaining his wealth and business as well as taking care of the household. However, the merchant did not love the first wife and although she loved him deeply, he hardly took notice of her.
One day, the merchant fell ill. Before long, he knew that he was going to die soon. He thought of his luxurious life and told himself, "Now I have 4 wives with me. But when I die, I'll be alone. How lonely I'll be!"
Thus, he asked the 4th wife, "I loved you most, endowed you with the finest clothing and showered great care over you. Now that I'm dying, will you follow me and keep me company?" "No way!" replied the 4th wife and she walked away without another word.
The answer cut like a sharp knife right into the merchant's heart. The sad merchant then asked the 3rd wife, "I have loved you so much for all my life. Now that I'm dying, will you follow me and keep me company?" "No!" replied the 3rd wife. "Life is so good over here! I'm going to remarry when you die!" The merchant's heart sank and turned cold.
He then asked the 2nd wife, "I always turned to you for help and you've always helped me out. Now I need your help again. When I die, will you follow me and keep me company?" "I'm sorry, I can't help you out this time!" replied the 2nd wife. "At the very most, I can only send you to your grave." The answer came like a bolt of thunder and the merchant was devastated.
Then a voice called out : "I'll leave with you. I'll follow you no matter where you go." The merchant looked up and there was his first wife. She was so skinny, almost like she suffered from malnutrition. Greatly grieved, the merchant said, "I should have taken much better care of you while I could have !"
Actually, we all have 4 wives in our lives
a. The 4th wife is our body. No matter how much time and effort we lavish in making it look good, it'll leave us when we die.
b. Our 3rd wife ? Our possessions, status and wealth. When we die, they all go to others.
c. The 2nd wife is our family and friends. No matter how close they had been there for us when we're alive, the furthest they can stay by us is up to the grave.
d. The 1st wife is in fact our soul, often neglected in our pursuit of material, wealth and sensual pleasure.
The wooden bowl
I've been searching some inspirational stories. And I've come up with a good one.
A frail old man went to live with his son, daughter-in-law, and a four-year old grandson. The old man's hands trembled, his eyesight was blurred, and his step faltered. The family ate together nightly at the dinner table. But the elderly grandfather's shaky hands and failing sight made eating rather difficult. Peas rolled off his spoon onto the floor. When he grasped the glass often milk spilled on the tablecloth. The son and daughter-in-law became irritated with the mess. "We must do something about grandfather," said the son. I've had enough of his spilled milk, noisy eating, and food on the floor. So the husband and wife set a small table in the corner. There, grandfather ate alone while the rest of the family enjoyed dinner at the dinner table. Since grandfather had broken a dish or two, his food was served in a wooden bowl. Sometimes when the family glanced in grandfather's direction, he had a tear in his eye as he ate alone. Still, the only words the couple had for him were sharp admonitions when he dropped a fork or spilled food. The four-year-old watched it all in silence.
One evening before supper, the father noticed his son playing with wood scraps on the floor. He asked the child sweetly, "What are you making?" Just as sweetly, the boy responded, "Oh, I am making a little bowl for you and mama to eat your food from when I grow up." The four-year-old smiled and went back to work. The words so struck the parents that they were speechless. Then tears started to stream down their cheeks. Though no word was spoken, both knew what must be done. That evening the husband took grandfather's hand and gently led him back to the family table.
For the remainder of his days he ate every meal with the family. And for some reason, neither husband nor wife seemed to care any longer when a fork was dropped, milk spilled, or the tablecloth soiled. Children are remarkably perceptive. Their eyes ever observe, their ears ever listen, and their minds ever process the messages they absorb. If they see us patiently provide a happy home atmosphere for family members, they will imitate that attitude for the rest of their lives. The wise parent realizes that every day that building blocks are being laid for the child's future.
A frail old man went to live with his son, daughter-in-law, and a four-year old grandson. The old man's hands trembled, his eyesight was blurred, and his step faltered. The family ate together nightly at the dinner table. But the elderly grandfather's shaky hands and failing sight made eating rather difficult. Peas rolled off his spoon onto the floor. When he grasped the glass often milk spilled on the tablecloth. The son and daughter-in-law became irritated with the mess. "We must do something about grandfather," said the son. I've had enough of his spilled milk, noisy eating, and food on the floor. So the husband and wife set a small table in the corner. There, grandfather ate alone while the rest of the family enjoyed dinner at the dinner table. Since grandfather had broken a dish or two, his food was served in a wooden bowl. Sometimes when the family glanced in grandfather's direction, he had a tear in his eye as he ate alone. Still, the only words the couple had for him were sharp admonitions when he dropped a fork or spilled food. The four-year-old watched it all in silence.
One evening before supper, the father noticed his son playing with wood scraps on the floor. He asked the child sweetly, "What are you making?" Just as sweetly, the boy responded, "Oh, I am making a little bowl for you and mama to eat your food from when I grow up." The four-year-old smiled and went back to work. The words so struck the parents that they were speechless. Then tears started to stream down their cheeks. Though no word was spoken, both knew what must be done. That evening the husband took grandfather's hand and gently led him back to the family table.
For the remainder of his days he ate every meal with the family. And for some reason, neither husband nor wife seemed to care any longer when a fork was dropped, milk spilled, or the tablecloth soiled. Children are remarkably perceptive. Their eyes ever observe, their ears ever listen, and their minds ever process the messages they absorb. If they see us patiently provide a happy home atmosphere for family members, they will imitate that attitude for the rest of their lives. The wise parent realizes that every day that building blocks are being laid for the child's future.
Crap. My whole body hurts.
I just wish she never came.
Damn. My burns hurt. I'm so bed ridden but I wanted to see my friends right now. The spirit of boredom is getting unto my soul and taking me to places. My shoulders hurt. My damn foot is injured. The whole body package hurts!
Last Sunday, we had our class swimming. Exclusive for Enzo daw. So the night before, I've set my alarm na. I can't really sleep because I'm so excited. The alarm rang. I turned it off and slept again. DAMN SH*T! Nagising ako and I'm almost late. I took a bath na malamig ang tubig and I'm really shaking. Sobrang bilis kong nagayos because I'm afraid na maulit nanaman yung murahan sa call time. Hahaha. Umabot naman kami ni Sharm. And for the first time, mas maganda yung outfit ko sakanya that day. BELAT!
Patawid na kami to ride a jeep heading to Kalugdan Garden Resort. Other boys were left at the meeting place para hintayin si Migs and Edzen, ang dalawang pa-VIP. We saw Hanns riding a car habang tumatawid kami. His father insisted na sumabay na kami sakanya. The car was like a pick-up car, yung bukas yung likod. Basta ganon. So we all rode sa likod and tuwang tuwa kami because natutuyo yung pawis sa kili kili namin sa sobrang lakas ng hangin! Hahahaha. Parang ogag. So yun, the night before din, I dared Venice na I've got a new set of knock knock jokes! Lagi kasi kaming nagpapaligsahan ng Knock knock don. And hindi siya pwedeng magknock knock ng wala ako kasi pag yun knock knock sounded corny, taga-tawa niya ko lagi. Haha! So ayun, we arrived at the resort na. We're so early, naglilinis pa si Manong Kuya ng pool. Nagvideoke muna kami ni Sharm. And then we changed our clothes na and dived into the pool. Wee sarap ng tubig!
Ayun, we swam and swam. Nag-slide kami ng nag-slide. Si PM sinubukan na lahat ng exhibition sa pagsislide. Nakadapa, nakahiga, nakaupo lahat na. The splash was really growling pag sila Venice pati PM nagsislide. Grabe eh, nasa weight siguro yun. Hahahaha!
May isa pang highlight. I was so laughing at this whenever I tried to remember. Pag umaahon si Jermyn nakikita yung dalawang pisnge ng pwet niya! Tawang tawa talaga ko! Mas maputi pa yung pwet kesa sakin ba! Hahahaha! LOL!
We played butterfly pa nga. Basta yung bilog. Kami lang nagkakaintindihan. I was so happy kasi ang saya! Hahahahahahaha! Badtrip, sige may point yung sinabi ko. We ate lunch and swam again. Umulan pa nga nung bandang hapon.
Tinatamad na ko magkwento. Dagdagan ko nalang next time. :-D
Buds, tambay tayo kina Migs, now na.
Damn. My burns hurt. I'm so bed ridden but I wanted to see my friends right now. The spirit of boredom is getting unto my soul and taking me to places. My shoulders hurt. My damn foot is injured. The whole body package hurts!
Last Sunday, we had our class swimming. Exclusive for Enzo daw. So the night before, I've set my alarm na. I can't really sleep because I'm so excited. The alarm rang. I turned it off and slept again. DAMN SH*T! Nagising ako and I'm almost late. I took a bath na malamig ang tubig and I'm really shaking. Sobrang bilis kong nagayos because I'm afraid na maulit nanaman yung murahan sa call time. Hahaha. Umabot naman kami ni Sharm. And for the first time, mas maganda yung outfit ko sakanya that day. BELAT!
Patawid na kami to ride a jeep heading to Kalugdan Garden Resort. Other boys were left at the meeting place para hintayin si Migs and Edzen, ang dalawang pa-VIP. We saw Hanns riding a car habang tumatawid kami. His father insisted na sumabay na kami sakanya. The car was like a pick-up car, yung bukas yung likod. Basta ganon. So we all rode sa likod and tuwang tuwa kami because natutuyo yung pawis sa kili kili namin sa sobrang lakas ng hangin! Hahahaha. Parang ogag. So yun, the night before din, I dared Venice na I've got a new set of knock knock jokes! Lagi kasi kaming nagpapaligsahan ng Knock knock don. And hindi siya pwedeng magknock knock ng wala ako kasi pag yun knock knock sounded corny, taga-tawa niya ko lagi. Haha! So ayun, we arrived at the resort na. We're so early, naglilinis pa si Manong Kuya ng pool. Nagvideoke muna kami ni Sharm. And then we changed our clothes na and dived into the pool. Wee sarap ng tubig!
Ayun, we swam and swam. Nag-slide kami ng nag-slide. Si PM sinubukan na lahat ng exhibition sa pagsislide. Nakadapa, nakahiga, nakaupo lahat na. The splash was really growling pag sila Venice pati PM nagsislide. Grabe eh, nasa weight siguro yun. Hahahaha!
May isa pang highlight. I was so laughing at this whenever I tried to remember. Pag umaahon si Jermyn nakikita yung dalawang pisnge ng pwet niya! Tawang tawa talaga ko! Mas maputi pa yung pwet kesa sakin ba! Hahahaha! LOL!
We played butterfly pa nga. Basta yung bilog. Kami lang nagkakaintindihan. I was so happy kasi ang saya! Hahahahahahaha! Badtrip, sige may point yung sinabi ko. We ate lunch and swam again. Umulan pa nga nung bandang hapon.
Tinatamad na ko magkwento. Dagdagan ko nalang next time. :-D
Buds, tambay tayo kina Migs, now na.
Sunday, March 21, 2010
Wednesday, March 17, 2010
Tuesday, March 16, 2010
Sometimes, girls just need to talk.
Okay, I'm home and it's a relief. *sigh*
Early this morning we jogged at around 5 am. I'm overwhelmed kasi walang talkshit, mga LATE lang. I'm waiting there for 15 minutes and seems a day for me! I hate waiting. Pero gustong gusto kong nagpapahintay. It was just like the feeling that I'm a girl and I don't deserve to wait. I shouldn't be treated that way. But waiting is no big deal for me naman. But it really annoys me.
I'm with Sharm, Arnold, Mary Ann and Migs. They were so laughing at my so called get up -- a sando shirt and jogging pants with matching headband. I was so asking what's wrong with my face? And they can't help laughing. I laughed with them and sees it as a compliment nalang. Bat ba? Hahah! So we're jogging na nga, I get tired easily talaga. Arnold was so laughing talaga because anganda daw ng get up ko tas andon lang pala ko to take a walk. I was so pissed off and I wanted to bite him! TSK. After jogging we drank/ate taho and went to our house. We were planning kasi to go to Royale Estate to visit the supposed-to-be resort. And we're all a bit disappointed because it was small nga lang. The place is okay naman but it can't accompany a huge number of people like 20.. 30.. or more. But the dilemma was fixed naman.
So yun, we went to DONYA PAZ (donya paz moves with sexy dancing!) and ate our breakfast. Pancit canton with hot milo and pandesal oh lala. Ang salap salap! Haha! Then we watched a movie entitled So Close. We're all familiar about the movie except Migs na napagiwanan na talaga ng panahon. There, the climax came and I was about to cry tas bumanat si Migs ng joke! Yung mag-charot kasi. Haha! Then after that my buds decided to go home and ate lunch first and they'll head towards our house after.
So there, I invited Edzen and Niel to come with us and they agreed naman. I was so overwhelmed when Nica followed pa. We watched some America's Next Top Model final runway walks and Arnold was giving that oh-im-so-annoyed-hurry-and-change-that-tape look. I'm laughing that time. Kami2 lang kasi nagkakaintindihan.
After that we decided to buy cool foods. Halo halo is really a food for the soul this summer. I love every sahog of it talaga. I told Niel pa nga that when Razon's opened na at SM center, we should eat their halo halo there. I love it talaga.
So after that we talked about our life. Inisa-isa namin talaga. No one is really believing me that I really like Migs. Feel nila di ako nagseseryoso! Hell. But to tell you honestly that was all a big joke. I love Migs as a close friend. I want the best for him and I want him to be happy.
So here, we ate again at our court and we talked about Migs. Well, sometimes girls just need to talk and look like an idiot in front of her friends. I mean, for me, I want time to bitch out my feelings but in the end all my words shouldn't be kept for so long or just-throw-it-away-bitch. Kelangan ko lang talagang magmaldita. It's like don't-mind-me-I-just-need-to-talk thingy. But it still up to the person whether he or she will recognize my words or not. Do you get my point? Hell, you'll say that I'm not of great help, well thank you. I knew that. I'm so making the situation harder. But that's not what I wanted to point out, gusto ko lang malaman nila na I cared, may pakialam ako and I don't want to look dumb doing nothing especially to my friends. I want them to be happy. Don't give me that look, I'm acting so villain here, but my friends know me. And they accept me for my incurable disease like that.
Well, I'm so sorry if I'm talking too much. If I'm bitching too much. I'm sorry if I'm breaking fragile hearts. I'll be more careful next time.
I'm with Sharm, Arnold, Mary Ann and Migs. They were so laughing at my so called get up -- a sando shirt and jogging pants with matching headband. I was so asking what's wrong with my face? And they can't help laughing. I laughed with them and sees it as a compliment nalang. Bat ba? Hahah! So we're jogging na nga, I get tired easily talaga. Arnold was so laughing talaga because anganda daw ng get up ko tas andon lang pala ko to take a walk. I was so pissed off and I wanted to bite him! TSK. After jogging we drank/ate taho and went to our house. We were planning kasi to go to Royale Estate to visit the supposed-to-be resort. And we're all a bit disappointed because it was small nga lang. The place is okay naman but it can't accompany a huge number of people like 20.. 30.. or more. But the dilemma was fixed naman.
So yun, we went to DONYA PAZ (donya paz moves with sexy dancing!) and ate our breakfast. Pancit canton with hot milo and pandesal oh lala. Ang salap salap! Haha! Then we watched a movie entitled So Close. We're all familiar about the movie except Migs na napagiwanan na talaga ng panahon. There, the climax came and I was about to cry tas bumanat si Migs ng joke! Yung mag-charot kasi. Haha! Then after that my buds decided to go home and ate lunch first and they'll head towards our house after.
So there, I invited Edzen and Niel to come with us and they agreed naman. I was so overwhelmed when Nica followed pa. We watched some America's Next Top Model final runway walks and Arnold was giving that oh-im-so-annoyed-hurry-and-change-that-tape look. I'm laughing that time. Kami2 lang kasi nagkakaintindihan.

So after that we talked about our life. Inisa-isa namin talaga. No one is really believing me that I really like Migs. Feel nila di ako nagseseryoso! Hell. But to tell you honestly that was all a big joke. I love Migs as a close friend. I want the best for him and I want him to be happy.
So here, we ate again at our court and we talked about Migs. Well, sometimes girls just need to talk and look like an idiot in front of her friends. I mean, for me, I want time to bitch out my feelings but in the end all my words shouldn't be kept for so long or just-throw-it-away-bitch. Kelangan ko lang talagang magmaldita. It's like don't-mind-me-I-just-need-to-talk thingy. But it still up to the person whether he or she will recognize my words or not. Do you get my point? Hell, you'll say that I'm not of great help, well thank you. I knew that. I'm so making the situation harder. But that's not what I wanted to point out, gusto ko lang malaman nila na I cared, may pakialam ako and I don't want to look dumb doing nothing especially to my friends. I want them to be happy. Don't give me that look, I'm acting so villain here, but my friends know me. And they accept me for my incurable disease like that.
Well, I'm so sorry if I'm talking too much. If I'm bitching too much. I'm sorry if I'm breaking fragile hearts. I'll be more careful next time.

Monday, March 15, 2010
I'm so in love with this song!

Well, it is a strong song and it explains some of girl's insecurities. It really pleasing to my ears, so classic and simple.
http://www.youtube.com/watch?v=OWIVi_Oa4as
Subscribe to:
Posts (Atom)